Ντύσου Άνοιξη!

Άμα μου πεις διάλεξε εποχή του χρόνου που σε αντιπροσωπεύει καλύτερα, θα πρέπει να σκεφτώ πολύ για να απαντήσω. Μη διερωτάσαι αν η ξανθιά (εγώ) θα ψηφίσει και στις εκλογές. Η πολιτική μου σκέψη είναι πιο ξεκάθαρη και δεδομένων, βέβαια, των συνθηκών. Με τις εποχές, όμως, είναι άλλο. Διατηρώ ακόμα γι αυτές τη ρομαντική εικόνα τους. Μιλώ στο μυρμηγκάκι περιγράφοντας την ιδέα τους κι αφήνω το "φαινόμενο του θερμοκηπίου" για μετέπειτα.

Να, δες την άνοιξη για παράδειγμα. Για μένα όλη η γλύκα της, βρίσκεται μέσ' το θρήνο της Παναγιάς: "ω, γλυκύ μου έαρ" - γλυκιά μου άνοιξη είπε τον Χριστό! Και περικλείει όλη την αγάπη της μάνας για το παιδί. Είναι όντως η γλυκιά μου άνοιξη το μυρμηγκάκι μου. Κι έπειτα η φύση... είναι από μόνη της ένα θαύμα. Ένα από τα δημιουργήματά Του που σε αφήνει εκστατικό. 

Δυστυχώς, στις πόλεις όπου ζούμε οι περισσότεροι, η άνοιξη δε μας χαμογελά με ζωντανό το διάπλατο χαμόγελό της. Μόνο ένα ελαφρύ μειδίαμά της διακρίνουμε δειλά. Γι αυτό εκτός απ' τα μπαλκόνια μας, εκεί που πρέπει να τη βάλουμε σε πρώτη θέση, είν μέσα στην καρδιά μας. Να βάλουμε το χρώμα και τη γλύκα και την όρεξη... για τη ζωή, για την αγάπη, για το καλό! Κι αν στην καρδιά μας είναι πιο δύσκολο να μπει, τότε ξεκινήσουμε από το έξω μας.

Εις το προκείμενο.

Απόψε θα σε ντύσω Άνοιξη!

Η στέκα στα μαλλιά που πλούσια ανεμίζουν στους ώμους- βασικό αξεσουάρ για ανοιξιάτικη εξόρμηση (http://www.accessorize.com/)

Αν δε θέλεις στέκα γιατί τα μαλλάκια σου είναι κοντά, τότε επέλεξε τσιμπιδάκι-λουλουδάκι (ροζ δαγκωτό, εννοείτε) και μπορεί και μελισσούλες να έρθουν στα μαλλιά σου (http://www.hm.com/)

Τα κοντομάνικα μπλουζάκια, τώρα που ανοίγει ο καιρός είναι ό,τι πρέπει. Βέβαια, τα μπρατσάκια είναι ακόμα γαλακτερά κι αν είναι και λίγο στρουμπουλούδικα... αλλά, δε βαριέσαι! (http://www.hm.com/)

Τα στενά παντελόνια και δη τα χρωματιστά στενά παντελόνια δίνουν κι αυτά μια πινελιά αισιοδοξίας και κονταροχτυπιούνται με τα κλασσικά μαύρα που όλες μας λίγο-πολύ προτιμούμε (http://www.zara.com/)

Κι οι φούστες μας, πρέπει να είναι κι αυτές πολύχρωμες. Αν όχι λουλουδάτες, σίγουρα ποικιλόμορφες και τρελούτσικες (http://www.hm.com/)

Αλλά και για πιο επίσημες εμφανίσεις -ειδικά τώρα που όλο και σε κάποιο γάμο θα είμαστε προσκεκλημένες- οι εντυπωσιακές ανοιξιάτικες εμφανίσεις κλέβουν τις εντυπώσεις (http://www.monsoon.co.uk/)

Μην ξεχνάμε και τα υποδήματά μας με τα οποία μπορούμε να είμαστε ανοιξιάτικες, ακόμη και με χαμηλά και άνετα (http://www.migato.gr/)

Και πιο ψηλά, αλλά εξίσου άνετα νομίζω κι αυτά χρωματιστά και λουλουδάτα (http://www.eliteshoes.gr/)

Και φυσικά, απαραίτητο γυναικείο αξεσουάρ, η τσάντα, για το γραφείο... (http://www.accessorize.com/)

... και για την έξοδο (http://www.accessorize.com/)

Και μην ξεχνάμε ακόμα: μαντίλια, εσάρπες, φουλάρια ή όπως αλλιώς θέλετε να τα πείτε (μ' αρέσουν πολύ) (http://www.hm.com/)

Όπως και τα γυαλιά ηλίου. Άλλα λίγο πιο εκκεντρικά (http://www.hm.com/)

Και άλλα για τη ντίβα που κρύβουμε μέσα μας (http://www.chanel.com/)

Φυσικά, τα κοσμήματα είναι κι αυτά στις πρώτες θέσεις της ανοιξιάτικης λίστας μας, ιδιαίτερα όταν τα σχέδιά τους ταιριάζουν με την εποχή (http://www.follifollie.com/)

Μ' αυτά και μ' αυτά, μήπως πέρασε η ώρα; Για κάτσε να δω. Δες κι εσύ το χρώμα σου (http://www.swatch.com/)

Αυτά. Έτσι, για να χαλαρώσουμε λιγάκι και να μπούμε στη διάθεση της Άνοιξης. Αλλά ακόμα κι αν δεν έχουμε διάθεση για νέες αγορές (κι εγώ περιμένω εκπτώσεις) ανοίξτε τις ντουλάπες, τα συρτάρια  και όλα τα απίθανα σημεία που εμείς οι γυναίκες συνήθως βάζουμε τα πράγματά μας και βγάλτε ό,τι χρωματιστό και λουλουδένιο έχετε. Πάρτε και της μαμάς σας και της γιαγιάς σας μη σας πω. 

Βάλτε χρώμα στη ζωή και στα όνειρά σας!

Στιγμιότυπα

Αυτές τις μέρες που έχει καλό καιρό, κι εμείς όπως και τα σαλιγκαράκια (και τα μυρμηγκάκια βεβαίως-βεβαίως) βγαίνουμε όλο και πιο συχνά από το καβούκι μας. Προτιμούμε δε ιδιαίτερα τις βόλτες με τα πόδια στα πέριξ για χάζεμα, αλλά και για καμιά εξωτερική δουλειά. Συνήθως, παίρνουμε μαζί και το καρότσι, γιατί περπατάει μεν το μυρμηγκάκι, αλλά κάπου στη μέση (ευλόγως) κουράζεται. 

Στο πλαίσιο του κάθε περιπάτου, κατά το εθιμοτυπικό, επισκεπτόμαστε και μια παιδική χαρά. Φροντίζουμε να είναι διαφορετική κάθε φορά κι όταν εξαντλήσουμε τις επιλογές μας, πάλι τις παίρνουμε απ' την αρχή. Ευτυχώς, γύρω τριγύρω υπάρχουν αρκετές παιδικές χαρές και πάρκα (έστω και καλλιτεχνικώς διαμορφωμένα από επίδοξους ζωγράφους στην εφηβεία), ώστε να μη βαριέται το μυρμηγκάκι, αλλά κι εμείς να απολαμβάνουμε διαφορετική περίπου διαδρομή κάθε φορά.

Χθες ο δρόμος μας έβγαλε σε μια μικρή παιδική χαρά κοντά στο κέντρο της Πεύκης.  Είχε ήδη αρκετά παιδάκια, βασικό για εμάς γεγονός, αφού το μυρμηγκάκι αγαπά πολύ την παιδική συντροφιά. Ανάμεσα στους γονείς, καθώς παρατηρούσα σιωπηλά είδα και κάποιες "παραφωνίες" (για τα δικά μου δεδομένα), που ασχολίαστα απλώς  θα  αναφέρω. 

Η πρώτη είχε να κάνει με έναν πατέρα, που κούναγε επί εικοσαλέπτου χαριτωμένο νηπιάκι, το οποίο είχε "χυθεί" μέσα στην κούνια και έλεγες τώρα θα βουτήξει στο γκαζόν απ' τα κενά της κούνιας. Ο πατέρας καθ' όλη τη διάρκεια του κουνήματος (στην κυριολεξία) μιλούσε στο κινητό του τηλέφωνο  με νεύρο και δεν είπε ούτε μια κουβέντα στο μωρό. Το παιδί κουνιόταν παραδομένο και εντελώς ανέκφραστο. Μόλις τελείωσε το τηλεφώνημά του, το πήρε και έφυγαν.

Η δεύτερη περίπτωση, ήταν ένας άλλος πατέρας με τρία παιδάκια, δύο κοριτσάκια και ένα αγοράκι μεγαλύτερο στην ηλικία. Καθώς τα παιδιά έπαιζαν και χωρίς να καταλάβω καλά καλά τι έγινε, είδα τον πατέρα να δίνει με το παχουλό του χέρι του μια γερή καρπαζιά (που ακούστηκε) στο κεφάλι του ενός από τα κοριτσάκια.

Και στις δύο περιπτώσεις ένιωσα άσχημα.

Από την άλλη πλευρά, μια μανούλα ήρθε τραγουδώντας στο μικρό κοριτσάκι της, το έβαλε στην κούνια και δε σταμάτησε να του μιλά, να του γελά και να του τραγουδά!

Παραπέρα, μια άλλη κυρία είχα κάτσει με τα δύο κοριτσάκια της στο παγκάκι και απολάμβαναν το λαχταριστό σουβλάκι τους, συζητώντας και παίζοντας.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, ένιωσα άνετα.

Δεν είμαι ο τροχονόμος των παιδικών χαρών, ούτε μου αρέσει να μοιράζω ή να δέχομαι τίτλους ευγένειας ή αγένειας. Μη με παρεξηγείτε αν διαβάζετε. Απλώς παρατηρούσα σιωπηλά και τώρα σκέφτομαι γράφοντας. Γεγονότα μείζονος ή ήσσονος σημασίας. Στιγμιότυπα απ' τη ζωή άγνωστων ανθρώπων.

Τα παιδιά δεν περιμένουν!

Αυτές τις μέρες, μια με το ένα - μια με το άλλο, δεν είχα όσο χρόνο θα ήθελα για το μυρμηγκάκι μου. Κάτι οι δουλειές του σπιτιού, κάτι οι εξωτερικές δουλειές, κάτι (και τι κάτι) που γυρίζουμε αργά στο σπίτι από τη δουλειά και δεν είχα πάρει ως φαίνεται αρκετή "μυρμηγκοδόση". Έπειτα, μια το κεφάλι μου, μια το στομάχι μου, ήμουν κάθε μέρα λες κι είχα κάνει 10 ώρες σκάψιμο. Άλλοι μου έλεγαν "φταίει η ατμόσφαιρα, γιατί μας ψεκάζουν". Άλλοι μου έλεγαν "πρέπει να ξεκινήσεις γυμναστική για να είσαι πιο ανθεκτική". Άλλοι μου έλεγαν "πέσε να κοιμηθείς". 

Κανείς δε μου είπε "παίξε λίγο περισσότερο με το μυρμηγκάκι σου"!

www.paigesofstyle.com 

Και σκεφτόμουν (το έχω παραξηλώσει τελευταία με τη σκέψη, το ξέρω).

Οι δουλειές μπορούν να περιμένουν: τα πλυσίματα, τα σιδερώματα, τα σφουγγαρίσματα! Έστω να πάρουν μια μικρή παράταση, μην τρομάζετε, δεν είπαμε και για πάντα. 

Τα παιδάκια μας, όμως, θα είναι μια φορά παιδάκια!

Και πρέπει να το ζήσουμε αυτό! Να μην αφήσουμε να περάσει έτσι. Να έχουμε "ρουφήξει" την κάθε στιγμή της ζωής τους. Να είμαστε παρούσες! Δε θα ήθελα να είμαι απούσα στη ζωή του παιδιού μου καθώς μεγαλώνει, γιατί είχα κάτι άλλο να κάνω. Σίγουρα, όλες οι βιοτικές μέριμνες είναι σημαντικές. Ναι, πρέπει να δουλέψουμε. Ναι, είμαστε υποχρεωμένες να λείπουμε πολλές ώρες από το σπιτικό μας. Ναι, πρέπει να μορφωνόμαστε (ες αεί). Ναι, υπάρχουν ένα σωρό πρέπει αυτό και πρέπει εκείνο και πρέπει το άλλο... Το μυρμηγκάκι, όμως, προχθές τραγούδησε μονάχο του όλο το "Α μπε μπα μπλόμ του κι θε μπλόμ" κι ο Δημήτρης μου φώναζε "έλα να ακούσεις" κι εγώ δε μπορούσα γιατί "κάτι" έκανα κι όταν έφτασα ήταν αργά, το είχε ήδη τραγουδήσει κι ήταν η πρώτη της φορά κι εγώ την είχα χάσει.

Κι ήταν κρίμα...

Και μου ήρθε στο μυαλό το ποίημα της Ruth Hulbert Hamilton:

Mother, O Mother, come shake out your cloth,
Empty the dustpan, poison the moth,
Hang out the washing, make up the bed,
Sew on a button and butter the bread.
Where is the mother whose house is so shocking?
She’s up in the nursery, blissfully rocking.
Oh, I’ve grown as shiftless as Little Boy Blue,
Lullaby, rockabye, lullaby loo.

Dishes are waiting and bills are past due
Pat-a-cake, darling, and peek, peek-a-boo
The shopping’s not done and there’s nothing for stew
And out in the yard there’s a hullabaloo
But I’m playing Kanga and this is my Roo
Look! Aren’t his eyes the most wonderful hue?
Lullaby, rockaby lullaby loo.

The cleaning and scrubbing can wait till tomorrow
But children grow up as I’ve learned to my sorrow.
So quiet down cobwebs; Dust go to sleep!
I’m rocking my baby and babies don’t keep.

Φτιάξε Μολυβοθήκη

Τις προάλλες είχαμε πάει στο ΙΚΕΑ, περισσότερο για να κάνουμε βολτούλα. Βέβαια, με τόσα πράγματα που βλέπεις εκεί, σχεδόν ποτέ δε μπορείς να φύγεις χωρίς να πάρεις έστω και κάτι ελάχιστο. Έτσι ψωνίσαμε μικροπράγματα, με οδηγό τη δημιουργική διάθεση που μας κατέχει τελευταία και με απώτερο στόχο, βεβαίως-βεβαίως, να περάσουμε όμορφα κάνοντας κατασκευές με το μυρμηγκάκι. 

Πήραμε, λοιπόν, μια απλή ξύλινη "στεγνώστρα" για κουταλομαχαιροπίρουνα και τη βάψαμε με σπρέι.  Η κατασκευή προοριζόταν για το μυρμηγκοδωμάτιο. Και ποιο χρώμα κυριαρχεί στο μυρμηγκοδωμάτιο; Το φούξια!

Ορίστε, το πριν και το μετά:

Σκεφτήκαμε πως θα γινόταν ωραία μολυβοθήκη για να βάζει μέσα τις μπογιές της η μυρμηγκοζωγράφος μου. Βέβαια, αν επιχειρήσετε να το κάνετε αυτό, βάλτε στον πάτο ένα χαρτάκι, καθώς οι τρυπούλες που έχει (αφού προορίζεται να απομακρύνει τα νερά) θα ρουφάνε τα μολυβάκια κι ό,τι άλλο βάλετε μέσα.

  Για να γίνει λίγο πιο περιπετειώδης η μολυβοθήκη μας, είπαμε να τη στολίσουμε. Αν άφηνα το μυρμηγκάκι, σίγουρα θα της κολλούσε μάτια. Είναι το αγαπημένο της "αξεσουάρ" διακόσμησης και τα κολλάει χωρίς φειδώ σε όποια ζωγραφιά ή καρτούλα φτιάξει. Επειδή, όμως, δεν είμαστε τόσο σουρεάλ τύποι, αποφασίσαμε "με δημοκρατικές διαδικασίες" να κολλήσουμε κουμπιά. 

Και ιδού το αποτέλεσμα:

Μολυβοθήκη με ανεμοβλογιά!

Αληθινές Πριγκίπισσες

Προχθές το βράδυ ξαπλώσαμε, όπως συνήθως, με το μυρμηγκάκι μου να πούμε τα παραμύθια μας, τα νέα της ημέρας, να κάνουμε τις γλύκες μας μέχρι να την πάρει ο ύπνος.

Αυτή η ώρα είναι για μένα από τις ομορφότερες. Η μικρή, μας βγάζει όλη της την τρυφερότητα και την αγάπη, ενώ λέει πράγματα που μπορεί να μην τα έχει ξαναπεί ή να είναι αστεία κι η έκπληξη είναι πάντοτε μεγάλη. Άλλωστε, καθετί που λέει είναι δίχρονο παιδάκι είναι πάντα μια έκπληξη, μια ανακάλυψη και μια αγκαλιά.

Μου λέει λοιπόν εκεί που ήμασταν η μια δίπλα στην άλλη:

«Μαμά, είσαι αληθινή πριγκίπισσα»!

«Τι είμαι;» την ξαναρωτώ, να δω μήπως με γέλασαν τα αυτιά μου.

«Είσαι αληθινή πριγκίπισσα», μου επαναλαμβάνει.

Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε να βουρκώσω. Δε μου είχε πει κανείς κάτι το τόσο όμορφο και αφοπλιστικό ταυτόχρονα (αντιπαθώ τη μοναρχία, τους τίτλους και τις κούφιες ιδέες). Όμως αυτό το «αληθινή πριγκίπισσα» με πάγωσε. Το πιθανότερο είναι το δίχρονο μυρμηγκάκι μου να μην αντιλήφθηκε καν τι ακριβώς μου είπε. Όμως εγώ για εκείνα τα λιγοστά δευτερόλεπτα ένιωσα όντως «αληθινή πριγκίπισσα», ένιωσα μέσα μου γλυκά και όμορφα και υπερήφανα.

Σκεφτόμουν, λοιπόν, όταν εκείνη τελικά αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου, πως η αγάπη των παιδιών είναι η πιο αληθινή, η πιο άδολη κι η πιο πραγματική αγάπη. Για τα παιδιά μας είμαστε ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΕΣ!

Τι κι αν μας βλέπουν συνήθως με πρόχειρα ρούχα, με μαλλιά πιασμένα κοτσίδα, άβαφες, να τρέχουμε σαν τρελές μέσα στο σπίτι, βουτηγμένες στις κατσαρόλες και στους νεροχύτες μας. Τι κι αν είμαστε λιγάκι γεματούλες (το λέω ευγενικά), τι κι αν δεν έχουμε γαλάζια μάτια και ξανθά μαλλιά, όπως οι πριγκίπισσες των παραμυθιών (καλά, μερικές έχουμε, μην παρεξηγηθούμε κιόλας). Τι κι αν δεν τρώμε σε τραπέζι στρωμένο με κηροπήγια, αλλά στον πάγκο της κουζίνας με το ένα πόδι. Τι κι αν δεν ιππεύουμε το άσπρο άλογο, αλλά ανεβαίνουμε στο παλιό Corsaki μας (κι όποιον πάρει ο χάρος) και τρέχουμε απ’ τη δουλειά στο σούπερ μάρκετ, μετά στο φαρμακείο, στο φούρνο κλπ κλπ. Τι κι αν η μαμά μας δεν είναι η βασίλισσα Ελισάβετ (στην πράξη τουλάχιστον, γιατί εκείνες συνήθως πιστεύουν το αντίθετο – αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία). Τι κι αν το σπίτι μας δεν είναι το λαμπερό παλάτι, αλλά συνήθως μοιάζει βομβαρδισμένο από παιχνίδια κι άλλα αντικείμενα σκορπισμένα εδώ κι εκεί. Τι κι αν ο αντρούλης μας δεν είναι το πριγκιπόπουλο με το χρυσό του στέμμα, μα είναι ο Δημητράκος, ο Γιωργάκος, ο Νικάκος της καθεμιάς μας.

Τα παιδιά μας, μας βλέπουν ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΕΣ και μάλιστα ΑΛΗΘΙΝΕΣ!

Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ!

Το Κοκοράκι... κικιρι Κική!

Αυτό το τεράστιο σοκολατοκοκοράκι μας το έκαναν δώρο η θεία η Κική και ο θείος μας ο Λευτέρης. Το μυρμηγκάκι όταν το πρωτοείδε, παραξενεύτηκε είναι η αλήθεια. Δεν είχε δει ποτέ ξανά τόσο μεγάλη σοκολατένια λιχουδιά. Το συνήθισε, όμως, και τώρα το δείχνει με καμάρι. Κι εμείς με τη σειρά μας, δε θέλουμε να το σπάσουμε (παρότι το λιγουρευόμαστε). Είναι ένα μικρό έργο τέχνης. Θα το χαρούμε για λίγο και μετά έχουμε να φτιάξουμε ένα σωρό νόστιμα σοκολατογλυκάκια. Άντε να μαζευτούμε κιόλας κι άλλος μια ουρίτσα, άλλος το λυρί, θα το καταφέρουμε...

Και του χρόνου πασχαλινό σοκολατένιο κοκοράκι μας!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Στιχηρά του Πάσχα

Ήχος πλ.α΄.
Στιχ.α΄ Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν, σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα των πιστών, Πάσχα το πύλας υμίν, του Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα πάντας αγιάζον Πιστούς.


Στιχ β΄. Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Δεύτε από θέας, Γυναίκες ευαγγελίστριαι, και τη Σιών είπατε. Δέχου παρ' ημών, χαράς Ευαγγέλια, της Αναστάσεως Χριστού, τέρπου χόρευε, και αγάλλου, Ιερουσαλήμ, τον Βασιλέα Χριστόν, θεασάμενη εκ του μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.


Στιχ.γ΄ Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι προς το μνήμα του Ζωοδότου εύρον Άγγελον, επί τον λιθον καθήμενον, και αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε. Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών; τι θρηνείτε, τον άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοις αυτού Μαθηταίς.


Στιχ.δ΄Αύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή.

Πάσχα το τερπνόν, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ω Πάσχα λύτρον λύπης και γαρ εκ τάφου σήμερον, ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τα γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Βαμμένα Κόκκινα Αυγά!

Με μεγάλη χαρά και προσμονή (αφού θα ήταν η πρώτη μας φορά) βάψαμε κι εμείς φέτος τα αυγουλάκια μας! Σας παραθέτουμε, λοιπόν, ένα φωτογραφικό οδοιπορικό (μα ποιοι είμαστε τέλος πάντων, οι Calliopes) με "ανατριχιαστικές" λεπτομέρειες...

Εδώ βλέπουμε τα αντικείμενα του ενδιαφέροντός μας, κατά κόσμον αυγά, τα οποία έχουμε βγάλει από το ψυγείο για να πάρουν τη γνωστή σε όλους μας θερμοκρασία δωματίου.

Κατόπιν, τα τοποθετούμε σε ευρύχωρη πισινούλα, κατά κόσμον κατσαρόλα, για να συνηθίσουν την ιδέα και στη συνέχεια τα βράζουμε σε χαμηλή φωτιά για να μη μας σπάσουν ή έστω ραγίσουν.

Αφού κρυώσουν και μπορούμε να τα πιάνουμε κανονικά χωρίς να φωνάζουμε "άστο καλό, με κάψατε χαμένα" (γιατί πραγματικά δε μας φταίνε σε τίποτε), παίρνουμε τη βαφή μας και διαβάζουμε προσεκτικά τις οδηγίες. Αν είναι πρώτη φορά που τα βάφουμε (όπως καλή ώρα) αφιερώνουμε κανένα τεταρτάκι στην ανάγνωση για να το εμπεδώσουμε το θέμα. Αν, βέβαια, τα παίρνετε τα γράμματα γρηγορότερα, κανένα πρόβλημα. Το καθοριστικότερο βήμα όλων είναι αυτό κατά το οποίο έχουμε ρίξει τη βαφή στην κατσαρόλα και τοποθετούμε με προσοχή και τα αυγά μας. Εδώ είναι που λένε: "σιγά τα αυγά"!

Εν συνεχεία, αφού περάσει ο καθορισμένος χρόνος τα βγάζουμε από την κατσαρόλα και τοποθετούμε πάνω σε ένα χαρτί για να στεγνώσουν.

Μετά ακολουθεί το βήμα "μου γυάλισε", που σημαίνει οτι ποτίζουμε ένα χαρτάκι με λαδάκι και περνάμε τα αυγά μας. Καθρέφτης;

Τέλος, στολίζουμε.

Εμείς για φέτος προτιμήσαμε, αντί των καθιερωμένων μπολ, γυαλικών και λοιπών, να χρησιμοποιήσουμε μια αληθινή αυγοθήκη από χαρτί.

Μετρώντας ανάποδα τις ώρες για την Ανάσταση του Χριστού μας, να ευχηθούμε ακόμα μια φορά

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Πλάθεις κουλουράκια;

Εχθές Μεγάλη Πέμπτη φτιάξαμε τα παραδοσιακά κουλουράκια της Λαμπρής. Χρησιμοποιήσαμε μια συνταγή η οποία είναι και εύκολη και γρήγορη και πεντανόστιμη (αφού την έχουμε δοκιμάσει προηγούμενες χρονιές) και την πήραμε από εδώ: [ http://www.sintagespareas.gr/sintages/pasxalina-koulourakia.html  ].

Το μυρμηγκάκι δεν πολυβοήθησε να πω την αλήθεια, αλλά είναι μικρούλη ακόμα. Ίσως από του χρόνου. Βάλαμε τα στέρεα υλικά στη λεκανίτσα μας και τα υγρά σε ένα άλλο σκεύος, τα ανακατέψαμε και κατόπιν τα ενώσαμε. Κι αρχίσαμε το ζύμωμα.

Φέτος για πρώτη φορά τα έφτιαξα μοναχούλα μου (χωρίς βοήθεια του κοινού) κι αποπειράθηκα και πιο περίεργα σχέδια από ότι συνήθως. Και μάλιστα μου βγήκαν και ωραία. Αυτά όλα βέβαια θα τα διαβάζει καμιά πεπειραμένη νοικοκυρά και θα λέει «που πας Καραμήτρο;». Τι να κάνουμε όμως κι εμείς τα καημένα τα στραβάδια να μη χαρούμε για το επιτυχημένο κουλουράκι σαλιγκάρι;..

Λοιπόν, εδώ είναι τα ταψάκια μας πριν το φούρνισμα:

Κι εδώ όπως τα τυλίξαμε καλά καλά με μια μεμβράνη για να διατηρηθούν φρέσκα και τραγανά για να τα καταναλώσουμε από την Κυριακή του Πάσχα και έπειτα:

Σε όλες τις κουλουφτιάχτρες, αλλά και τις μη, ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Ρούφα το αυγό σου!

Αν μου πουν καμιά φορά "ρούφα το αυγό σου" θα απαντήσω "ευχαρίστως"!

Αρκεί να εννοούν βέβαια το παρακάτω:

http://blog.hwtm.com/ 

Είμαστε Νοικοκυρές;.. Είμαστε!

Λοιπόν πείτε μου τώρα. Σας έχει τύχει ποτέ χωρίς καλά καλά να το καταλάβετε να έχουν μαζευτεί στο σπίτι στοίβες από χαρτιά διαφόρων υποθέσεων; Μπορεί να είναι λογαριασμοί (θου Κύριε!), μπορεί να είναι αποδείξεις, μπορεί να είναι απόκομμα άρθρου που σου άρεσε και το κράτησες, μπορεί να είναι σημειώσεις κλπ. κλπ. Αν δε σου συμβαίνει, είσαι τέρας οργάνωσης (υποκλίνομαι). Αν όμως είσαι σαν κι εμένα τη φτωχή ανοργάνωτη βιοπαλαίστρια, τότε δώσε προσοχή ακολουθώντας τα παρακάτω βήματα:

1. Συγκέντρωσε όλα τα σκορπισμένα φύλλα, χαρτιά, σημειώσεις κλπ. σε μία στοίβα, ώστε να μην είναι διασκορπισμένα στο δωμάτιο.
2. Ξεκίνα τη διαλογή, αρχικά πετώντας ο,τι δε σου χρειάζεται.
3. Κατόπιν τοποθέτησε τα χαρτιά σου σε επιμέρους στοίβες ανά θέμα
4. Αφού ξέρεις τι έχεις από κάθε κατηγορία, μπορείς να τα οργανώσεις σε φακέλους ή ντοσιέ.
5. Σημείωσε έξω από κάθε φάκελο ή ντοσιέ τι περιέχει αυτό μέσα, γιατί το πιθανότερο σε ένα μήνα δε θα θυμάσαι τι έχει μέσα.

Συμπληρωματικά:

      Αν επιλέξεις ντοσιέ για την οργάνωση του γραφείου στο σπίτι, τότε δες αυτές τις πανέμορφες ρετρό ετικέτες για να ξεχωρίσεις τα θέματα. Τις βρήκα στο ηλεκτρονικό περιοδικό Sisters Magazine και μου φάνηκαν ωραίες: http://blog.sister-mag.de/en/page/8/ 

Ορίστε και οι κυρίες που θα σου κάνουν τη ζωή ευκολότερη:

Τα ντοσιέ όπως τα οργάνωσαν οι "αδελφές" μας:

Και τα δικά μου ντοσιέ (στο πιο πολύχρωμο). Λέτε να τα κάνω κι εγώ ένα χρώμα; Γιατί τώρα που τα βλέπω από απόσταση μου φαίνονται λίγο τουρλού (σαν τις φακές μου). Κι αν τα κάνω ένα χρώμα, ποιο χρώμα να είναι αυτό; Εμπρός, αδελφές ελληνίδες, βοηθείστε την άσχετη, αλλά καλοπροαίρετη που θέλει να οργανωθεί!

ΚΑΛΑ ΣΥΜΜΑΖΕΜΑΤΑ!

Τρελοφακές!

Ο τρελό-Γιαννος ήταν ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά παραμύθια που μου έλεγε η προγιαγιά μου η Σοφία. Και ξεκινούσε κάπως έτσι:

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μάνα με το γιο της τον Γιάννη. Αυτός, όμως ήταν λίγο τρελούτσικος, γι’ αυτό και όλοι τον φώναζαν τρελό-Γιαννο. Ο τρελό-Γιαννος πήγαινε στο χωράφια και η μαμά του έμενε στο σπίτι να κάνει τις δουλειές. Ώσπου μια μέρα λέει στη μάνα του:

-         Μάνα, βαρέθηκα κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Να πηγαίνω, δηλαδή, εγώ στο χωράφι κι εσύ να μένεις στο σπίτι. Από αύριο θα ήθελα να κάνουμε το αντίθετο.

Η μάνα του η καημένη, δε συμφωνούσε και απόλυτα. Όμως, τον είχε μονάκριβο και δεν ήθελε να του χαλάσει το χατίρι. Έτσι κι έγινε. Πριν φύγει η μάνα για τη δουλειά το άλλο πρωί, ο τρελό-Γιαννος της είπε:

-         Μάνα, τι θα ήθελες να σου μαγειρέψω σήμερα.

-         Ε, γιόκα μου, δε βάζεις καμιά φακή;

Φεύγει η μάνα για τη δουλειά. Παίρνει κι ο τρελό-Γιαννος μια φακή, τη βάζει μέσα στην κατσαρόλα και περίμενε τη μάνα να γυρίσει το βράδυ. Νύχτωσε και επιστρέφει η κακομοίρα κατάκοπη από το χωράφι.

-         Τι καλό έφτιαξες γιόκα μου να φάμε;

-         Να μάνα, σερβιρίσου ωραία φακή από την κατσαρόλα.

Πάει η γυναίκα πήγε στην κατσαρόλα, ανακατεύει, ανακατεύει, μα τίποτε εκτός από ζουμί δεν έβρισκε μέσα.

-         Μα Γιάννο μου, δε βλέπω τίποτε μόνο ζουμί.

-         Μα καλά, που πήγε η φακή που έβαλα;

-         Μία φακή έβαλες μόνο Γιάννο μου;..

-         Μα εσύ βρε μάνα δε μου είπες «βάλε Γιάννο καμιά φακή;» μία έβαλα κι εγώ…

Κι έτσι εκείνη τη μέρα η καημένη η γριά την πέρασε με ψωμοτύρι…»

Έτσι και μένα, λοιπόν, όπως του φίλου μου του τρελό-Γιαννου από το παραμύθι της προγιαγιάς μου, η σχέση μου με τις φακές είναι περίεργη. Εξηγούμαι: τις αγαπώ, αλλά μου βγάζουν έναν άλλο εαυτό όταν τις μαγειρεύω. Εκτός από την κλασσική τους συνταγή, τις έχω φτιάξει μουσακά, κεφτέδες, τις έχω φτιάξει σαλάτα και τελευταία τις έφτιαξα και σε μορφή τουρλού. Γι’ αυτή την τελευταία παραλλαγή είπα να σας γράψω (καλά τι εισαγωγή έκανα το άτομο;).

Φακές τουρλού

-         Φακές

-         Πατάτα

-         Κρεμμύδι

-         Σκόρδο

-         Καρότο

-         Κολοκύθι

-         Μελιτζάνα

-         Πιπεριά κόκκινη

-         Πιπεριά πράσινη

-          ή ότι άλλο λαχανικό αγαπούμε

Φτιάχνουμε τη συνταγή όπως γνωρίζουμε ρίχνοντας μέσα και τα λαχανικά μας. Προσωπικά τις φακές τις περνάω πρώτα μια βράση μόνες τους, αλλάζω το νερό και συνεχίζω το πρόγραμμά μου. Τη συνταγή «φακές τουρλού» έφαγε και το μυρμηγκάκι με περίσσια όρεξη μπορώ να πω. Βέβαια της το άλεσα ελαφρώς, γιατί την ενοχλεί το φλούδι της φακής, αλλά νομίζω σύντομα θα προσπεράσουμε κι αυτό το στάδιο.

Τώρα για τη νηστεία είναι νομίζω ότι πρέπει.

Φίλοι της φακής κι οχτροί της ενωθείτε!

Φτιάξτε αυτή τη συνταγή και θα με θυμηθείτε!

(να σου και Σεφέρης σε ανάλαφρη έκδοση)

Πασχαλινά Καλάθια

Ένα εναλλακτικό δώρο που μου αρέσει πολύ να προσφέρω είναι τα καλάθια γεμισμένα με καλούδια. Αν δεν είναι καλάθι, θα είναι κουτί. Αν δεν είναι κουτί, θα είναι ντενεκεδένιο κουβαδάκι. Αν δεν είναι κουβαδάκι, θα είναι τσαντάκι, κούπα, μπολ κι ούτε κι εγώ ξέρω τι άλλο... Σε κάθε περίπτωση μου αρέσουν τα πράγματα που μπορείς να τα γεμίσεις και να τα προσφέρεις σε κάποιον ως δώρο. Μέχρι και σε παντοφλάκια έχουμε βάλει μέσα κρυμμένα δωράκια.
  Σήμερα, όμως, ας επικεντρωθούμε στα πασχαλινά καλαθάκια ανεξαρτήτως χρώματος, σχήματος ή σχεδίου.  Λόγω των ημερών, μπορούμε να βάλουμε μέσα κουλουράκια, αυγουλάκια, τσουρεκάκια κι όποια άλλη νοστιμιά σκεφτούμε. Μπορούμε, ακόμα, να βάλουμε μέσα τη λαμπάδα που θέλουμε να προσφέρουμε ή παιχνίδια, αν πρόκειται για το βαφτιστήρι μας. Εμείς φέτος κάναμε το αντίθετο. Φτιάξαμε καλαθάκια για τις νονές και τον νονό του μικρού μας μυρμηγκιού. Μέσα σε αυτό βάλαμε τα κεράκια που τους φτιάξαμε εμείς (με τη βοήθεια της αγαπημένης Αμαλίας και των κοριτσιών με τα θαυματουργά χέρια), σοκολάτες, τσουρεκάκια, καραμέλες, διακοσμητικά αυγουλάκια, μικρούλικα δωράκια και ζωγραφιές του μυρμηγκιού μας. Για τα καλάθια μας δε θέλαμε σκούρα χρώματα, αλλά έντονα, ανοιξιάτικα και αισιόδοξα. Έτσι, για τη Χρύσα και τον Γιώργο επιλέξαμε ένα πράσινο (είναι και Παναθηναϊκός η κουμπαρούλα μου) και για την Αντωνίτσα μας ένα ροζ.

Να τα λοιπόν:

Αυτό είναι των παιδιών (που σε λίγους μήνες παντρεύονται κιόλας)

Κι αυτό είναι για το Αντωνάκι μας

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΙΔΙΑ!

Λαζαράκια (2)

Επειδή την Παρασκευή το μεσημέρι στενοχωρήθηκα λιγάκι με κάτι που συνέβη στη δουλειά δε είχα διάθεση να φτιάξω τα Λαζαράκια, παρόλο που το περίμενα πως και πως. Ευτυχώς, η Χρύσα και ο  Γιώργος (φίλοι, αδελφοί, νονοί, κουμπάροι) μας έφεραν το Σάββατο, μαζί με τα πασχαλινά καλούδια για το μυρμηγκάκι και τούτο το πανέμορφο Λαζαράκι. 

Έτσι ήρθε και στο σπιτικό μας το έθιμο ετούτο.

Μπράβο παιδιά για την τέχνη σας!

Μπράβο και σε όσους τα φτιάξατε!

Εμείς, πρώτα ο Θεός, του χρόνου...

Τα Λαζαράκια

Αύριο Σάββατο του Λαζάρου κι επειδή με βλέπω πνιγμένη είπα από σήμερα να γράψω για την αυριανή μας δημιουργία, που δεν είναι άλλη από τα «Λαζαράκια». Πρόκειται για μικρά ψωμάκια πλασμένα σε σχήμα ανθρώπου. Μέσα στη ζύμη τους μπορούμε να βάλουμε μέλι, καρύδια, σταφίδες ή ότι άλλο λέει η παράδοση του κάθε τόπου. Το έθιμο αυτό έκαναν από παλιά για να έχουν ψωμί όλο το χρόνο.

   Ως πρωτάρα των πασχαλινών εθίμων (τα μιλήσαμε – τα συμφωνήσαμε) δεν τα έχω ξαναφτιάξει. Παρόλα αυτά, θα σας παραθέσω τη συνταγή που θα ακολουθήσουμε κι εμείς για τα φτιάξουμε, η οποία είναι δοκιμασμένη. Φαίνεται να είναι λίγο μπελαλίδικα, αλλά νομίζω το μυρμηγκάκι θα τα ευχαριστηθεί.

Να η συνταγή:

Να και πως γίνονται τα Λαζαράκια μας από μια σπουδαία μαγείρισσα, την «Εύη που μαγειρεύΕΥΗ»:

Εκτός από τα ψωμάκια, έθιμο παλαιό είναι και τα κάλαντα του Λαζάρου, με το γνωστό ρεφραίν:

«Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια,

Ήρθε η Κυριακή που τρων τα ψάρια.

Βάγια, Βάγια και Βαγιώ

Τρώνε ψάρι και κολιό.

Και την άλλη Κυριακή,

Τρώνε το ψητό το αρνί»

Καλή Ανάσταση!

Πηγές (δυνατές):

http://www.matia.gr/7/77/77_1_12.html

http://pro-sxolika.blogspot.com/2011/04/blog-post_06.html

http://koukfamily-cook.blogspot.com/2010/03/blog-post_26.html

Cherry on Top

Μ' αυτά και μ' αυτά που συμβαίνουν, δεν πρόλαβα να ευχαριστήσω και δημοσίως τη Μαμά Κουκουβάγια Βέρα για το βραβείο που μας απένειμε [ http://owlmommy.blogspot.com/ ]. "Βραβείο Κερασάκι της Άνοιξης" είναι το όνομά του και φυσικά με δόξα και τιμή θα γίνω πρέσβειρά του.

Να και το βραβείο μας:

Σου 'ρχεται να το φας!

Ευτυχώς, μαμά κουκουβάγια που το βραβείο δεν είναι βατόμουρο και είναι κερασάκι. Μάλιστα, από ότι κατάλαβα πρέπει κι εγώ με τη σειρά μου να το προσφέρω σε κάποιον άλλον. Θα της το έδινα πίσω για να δηλώσω τη συμπάθεια και την εκτίμησή μου, αλλά το δώρο δε δωρίζεται (με ακούς εσύ που στο γάμο μου μου έφερες δώρο από το γάμο σου; το προσπερνώ). Επειδή, όμως είμαι καινούργια στη γειτονιά ακόμα δεν ξέρω που να το δώσω. Άρχισα, λοιπόν, να σκέφτομαι και μου συνέβη το εξής καταπληκτικό (καλά ήταν καταπληκτικό και το ότι άρχισα να σκέφτομαι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Είχα στο μυαλό μου δύο blog: το ένα είναι το "προφανώς θα αδυνατίσω" και το δεύτερο το "κορίτσια για σπίτι". Πάω να τα ξανατσεκάρω και τι να δω; Η φίλη μου (αν μου επιτρέπει) Τζωρτζίνα είναι το στρουμπουλό μυρμηγκάκι που προσπαθεί να αδυνατίσει και μου έγραψε εχθές κάτι όμορφα λόγια. (αλήθεια, ψέματα δε λέω, είναι και Σαρακοστή, δεν έχω χειρότερο). Εσύ είσαι χρυσή μου; Να που τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά.

Οπότε για να μη σας κουράζω, ταρατατζούμ ταρατατζούμ, δίνω με τη σειρά μου, το βραβείο "Κερασάκι της Άνοιξης":

• Στη Mrs Προφανώς θα αδυνατίσω  http://profanws8adunatisw.blogspot.com/p/blog-page.html
• Στα Κορίτσια για Σπίτι  http://koritsiagiaspiti.blogspot.com/

γιατί νομίζω πως με αντιπροσωπεύουν (το δικαιολογώ τώρα, με προσέχεις), καθώς είμαι κι εγώ κορίτσι για σπίτι (δεν είμαι άντρα μου;) και επίσης προφανώς (εντάξει μη το δένεις κόμπο - θεωρητικά προσπαθώ) θα αδυνατίσω (μελλοντικός χρόνος - έχει ο Θεός). Αυτά. Τώρα θα πρέπει να το πω και στα κορίτσια οτι τις βράβευσα, ε; 

Πάω... γιατί δεν είναι κακό να γυρίζεις σελίδα. Το κακό είναι να μη θυμάσαι τι έλεγε η προηγούμενη!

Τα όρια της απελπισίας

Πριν ακόμα ξεσπάσει για τα καλά η «κρίση» στην Ελλάδα, συζητούσαμε η παρέα με τον πατέρα Χαράλαμπο. Όλοι ήμασταν μουδιασμένοι και διστακτικοί. Δε μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα ακολουθούσε. Ανάμεσα στα άλλα, τόλμησε κάποιος από εμάς και τον ρώτησε:

-      Παππούλη, τι θα κάνουμε τώρα που έρχεται η «κρίση»; Κινδυνεύουμε να χάσουμε τις δουλειές μας, οι τράπεζες μας απειλούν ότι θα μας κατασχέσουν το σπίτι, τα έξοδα μας πνίγουν, το κόστος της ζωής είναι αβάσταχτο…

Η απάντηση ήρθε από τα χείλη του απρόσμενη. Τουλάχιστον εγώ δεν περίμενα να μας πει κάτι τέτοιο. Έλεγα, να, τώρα θα μας πει να κάνουμε υπομονή, μπόρα είναι θα περάσει, να εντείνουμε τον αγώνα και την προσευχή μας… μα εκείνος είπε:

-         Το πρώτο που κάνουμε είναι ότι δεν αυτοκτονούμε.

Αυτό. Απλό, λακωνικό και πρακτικό. Τότε, όπως είπα, μου φάνταζε περίεργο. Μα γιατί να αυτοκτονήσουμε; Τώρα ακούγεται «προφητικό». Αυτός ο απλός ιερέας μιας φτωχικής ενορίας, ένας ανάμεσα στους πολλούς «παπάδες» που με ευκολία λοιδορούν οι άνθρωποι, είπε μια φράση που όσο παράξενη κι αν ακούστηκε εκείνη τη στιγμή, τόσο φρικτά αληθινή βγαίνει σήμερα.

   Είναι νομίζω περιττό να αναφέρω ότι το 2011 οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 50% και ότι ο συνολικός αριθμός των αυτοχείρων άγγιξε τους 500. Σαφώς και δε μπορούμε να ξέρουμε τα αίτια της κάθε περίπτωσης που την κάνουν μοναδική. Παρόλα αυτά, μπορούμε γενικά να πούμε αν μας επιτρέπεται πως ένας λόγος και μοναδικός τους οδήγησε σε αυτό: η απελπισία. Και όλα τα άλλα θαρρώ περικλείονται.

   Εμείς, μικρομανούλες στην πλειοψηφία μας, που είδαμε πρόσφατα το θαύμα της ζωής να εξελίσσεται εμπρός μας, που νιώσαμε το δώρο του Θεού μέσα μας, που έχουμε την ευλογία να μεγαλώνουμε παιδάκια, εμείς τουλάχιστον πρέπει να αντισταθούμε. Να αντισταθούμε, όχι στο «άλφα», «βήτα», «γάμα» πρόσωπο, όχι στο «άλφα», «βήτα», «γάμα» κόμμα, αλλά να αντισταθούμε απέναντι στο ΘΑΝΑΤΟ. Στο θάνατο που έρχεται όχι απ’ το χέρι του Θεού (γνωρίζουμε άλλωστε πως όλοι μία μέρα θα φύγουμε)., αλλά στο θάνατο που έρχεται από το χέρι του διαβόλου.

    Σε λίγες μέρες ο Χριστός θα σταυρωθεί, σε λίγες μέρες ο Χριστός Ανασταίνεται!

Καλή Ανάσταση λοιπόν!

Υ.Γ. Συγνώμη αν μας χάλασα με αυτή την παρένθεση την όμορφη πασχαλινή διάθεση. Όμως είχα ανάγκη να στοχαστώ δυνατά. Είμαι μπερδεμένη, όπως πολλοί κι από εσάς φαντάζομαι. Κάποιες δε σας ξέρω, ούτε ποιες είστε, ούτε τι πιστεύετε. Και άμεσα δε με αφορά. Μα δε νομίζω πως υπάρχει κάποια από εσάς που δεν πιστεύει στη ΖΩΗ!

Θα τα τσουγκρίσουμε!

Σήμερα είπα να μοιραστούμε τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας από το βάψιμο των πασχαλινών αυγών. Για να είμαι, λοιπόν, ειλικρινής, να σας πω από πλευράς μου οτι δεν έχω καμία εμπειρία επί του θέματος και οι γνώσεις μου είναι θεωρητικές. Γι' αυτό και φέτος σκοπεύω να εντρυφήσω και να γίνω μια μεγάλη αυγουλοβάφτρα. 

  Το σύνηθες κι αυτό που "επιβάλλει" το έθιμο είναι να βάφουμε τα αυγουλάκια μας κόκκινα. Αυτό, γιατί το κόκκινο χρώμα συμβολίζει το αίμα και τη θυσία του Χριστού μας. Σύμφωνα με την παράδοση θα σας θυμίσω (ξεχασιάρηδες) μετά την ανάσταση του Κυρίου μας, μια γυναίκα περπατούσε κρατώντας ένα καλάθι με αυγά. Συνάντησε τότε κάποιους περαστικούς, οι οποίοι της ανήγγειλαν οτι ο Χριστός αναστήθηκε. Εκείνη δεν το πίστεψε και είπε οτι θα πειθόταν μονάχα αν τα αυγά που είχε στο καλάθι της γίνονταν κόκκινα. Την ίδια στιγμή, τα αυγά του καλαθιού της βάφτηκαν κόκκινα και εκείνη πίστεψε στο Χριστό και την Ανάστασή Του. Για τον παραπάνω λόγο, λοιπόν, κι εμείς κάθε Μεγάλη Πέμπτη βάφουμε κόκκινα τα αυγά, με σκοπό την Κυριακή της Αναστάσεως να τα φάμε τσουγκρίζοντάς τα. 

  Να σας πω την αλήθεια μου κι εμένα τα κόκκινα αυγά μου αρέσουν περισσότερο, γιατί υποτίθεται οτι το βάψιμο είναι συμβολικό και στοχεύει στο να μας θυμίσει κάτι: το αίμα του Χριστού μας. Αν εμείς βάψουμε τα αυγουλάκια μας άσπρα, κίτρινα, πράσινα, μπλε (καραβάκια στο Αιγαίο δε με παίρνετε καλέ), τι θα το συμβολικό θα ενέχει τότε η πράξη μας;

Αυτό, όμως είναι η προσωπική μου άποψη. Οι γλυκές μου οι φιλεναδίτσες, όμως, μου είπαν δώσε μας ιδέες για ωραία αυγουλάκια κι εγώ ποτέ (μα ποτέ) δε θα της κακοκάρδιζα. Έτσι, λοιπόν, ξεχύθηκα στα ίντερνετ (τώρα είμαι χυμένη που με διαβάζετε, μη νομίζετε) και βρήκα ένα σωρό σχέδια και ιδέες. 

Καλά τσουγκρίσματα!

Το οικολογικό αυγό: για το βάψιμο οικολογικών αυγών δε χρησιμοποιούμε βαφές εμπορίου, αλλά αγνά υλικά της φύσης. Για σκούρα κόκκινα αυγά, όπως της φωτογραφίας, χρησιμοποιούμε φύλλα από κρεμμύδια. Για κίτρινα αυγά χρησιμοποιούμε κρόκο Κοζάνης. Για μπλε ή μοβ αυγά χρησιμοποιούμε μωβ λάχανο κ.ο.κ. Τα αυγά αυτά είναι ιδανικά για εμάς τις μανούλες που έχουμε μωράκια και δε θέλουμε να εκτεθούν σε τυχόν επικίνδυνες βαφές του εμπορίου.

Το λουλουδιασμένο αυγό: στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε το λουλουδιασμένο αυγό ή αλλιώς το αυγό του "βαμμένου Πανάθα". Φίλες μου, που ο άντρας σας είναι Παναθηναϊκός, βάψτε του μερικά τέτοια αυγά και μετά ζητήστε του ό,τι τραβάει η όρεξή σας... Αστειεύομαι (σχεδόν). Λοιπόν, το λελουδικό ήταν τυχαίο, γιατί η τεχνική αυτή γίνεται με όποια λουλουδάκια μας αρέσουν και όποια χρώματα επίσης. Παρακάτω βλέπουμε και την προετοιμασία του αυγού μας για την τεχνική του λουλουδιού. Βάζουμε το λουλούδι και μετά τυλίγουμε με καλσονάκι ή τούλι και βουτάμε στη μπογιά. Αυτό το βάψιμο αυγού, προτείνεται (εκτός από τους ποδοσφαιρόφιλους) και σε ρομαντικές ψυχές. Αν είσαι δε ένας ρομαντικός ποδοσφαιρόφιλος...εδώ κάτσε και άραξε.

Να που εδώ σου ξετυλίγουμε και τα μυστικά της παραπάνω τεχνικής.

Το αυγό Πικάσο: εδώ βλέπουμε μια αφηρημένη τέχνη στο αυγουλάκι μας, που οι βαφές διαφόρων χρωμάτων είναι ριγμένες ολούθε πάνω σε αυτό. Αυτό το αυγό, νομίζω, ταιριάζει σε ατίθασες και επαναστατικές προσωπικότητες.

Το αφηρημένα λουλουδιασμένο αυγό: εδώ βλέπουμε μια τεχνική - συνδυασμό των δύο προηγούμενων. Δηλαδή και κάνουμε σχέδια λουλουδιών στο αυγό μας, αλλά τα σχέδια αυτά είναι κάπως ακαθόριστα. Είσαι ατίθασος  και  παράλληλα ξεχνάς και τα κλειδιά σου όπου να' ναι; Αυτό είναι το αυγό σου!

Το μυστηριώδες αυγό: αυτή η περίπτωση αυγού είναι κάπως ιδιαίτερη, το αντιλαμβάνεστε. Το τυλίγουμε με δαντελίτσα κι έπειτα το βάφουμε στο χρώμα της αρεσκείας μας και το αποτέλεσμα είναι, θα έλεγα, μυστηριώδες, περιπετειώδες, αγωνιώδες κι όλα τα συναφή (μη συνεχίσω). Θέλεις να τον σαγηνεύσεις; Θέλεις να γίνει το στεφάνι σου; Βάψ' του αυτό το αυγό και θα με θυμηθείς. Μη με θυμηθείς, αν παρ' ελπίδα όλα τα παραπάνω δεν πετύχουν... ευχαριστώ.

Το γεωμετρικό αυγό: για να φτιάξουμε αυτό το αυγουλάκι, το τυλίγουμε πριν το βάψιμο με μονωτική ταινία την οποία αφαιρούμε κατόπιν. Έτσι κάνουμε γραμμούλες και σχεδιάκια, όπως μας αρέσουν. Τα αυγά αυτά ταιριάζουν σε ευθείς και ξεκάθαρους τύπους. Σε αυτούς που τα λένε "σταράτα", που είναι καθαροί ουρανοί-αστραπές δε φοβούνται, που δε μασάνε τα λόγια τους... ας μασήσουν αυτό το αυγουλάκι.

Το γκράφιτι αυγό: αυτό το αυγό είναι βαμμένο με σπρέι (νομίζω). Παίρνεις, λοιπόν, ότι σπρέι σου περίσσεψε και βάφεις τα αυγά σου. Όπως το βλέπω τώρα, αυτό το αυγό είναι θαρρώ ιδανικό για εφήβους. Τελειώνεις το γκράφιτι στον τοίχο του σχολείου ή της γειτονιάς σου; Σου περίσσεψε λίγη μπογίτσα από τον τοίχο του σπιτιού μου που έβαψες προχθές; Μην το πετάξεις προς Θεού. Δώσε το στη μαμά σου να βάψετε τα αυγά.

Το αυγό κασκόλ: Λοιπόν, τα βαψίματα είναι περιττά, λερώνουν και τα χέρια. Απλώς βράσε τα αυγά σου (βασική προϋπόθεση), βάλε τα σε ένα ωραίο περιτύλιγμα, δέστα, πρόσθεσε κι ένα αυτοκολλητάκι για παραπάνω ομορφιά κι είσαι έτοιμος. Αυτά είναι αυγά για πρακτικά μυαλά, ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε!

Το αυγό χαρά του παιδιού: Κι αυτό το αυγό απευθύνεται σε μανούλες με παιδάκια, καθώς είναι κάτι που μπορούν ευχάριστα να κάνουν μαζί. Η τεχνική όπως τη μελέτησα, λέει οτι παίρνεις χαρτί γκοφρέ, με το οποίο τυλίγεις το αυγό και στη συνέχεια το βουτάς σε νερό. Και το αποτέλεσμα είναι εξίσου όμορφο και διασκεδαστικό. Τολμάς;

Αυτά και για τα αυγουλάκια μας...

Εξοντωτική έρευνα (θα την σκεφτώ για δεύτερο phd), αλλά νομίζω άξιζε τον κόπο. Σας τακτοποίησα. Γιατί, όχι μόνο είδες σχέδια και τεχνικές, μέσα από τα οποία μπορείς να διαλέξεις το αυγό που σου ταιριάζει. Σου έκανα και ψυχογράφημα του αυγού, ώστε να πας στο δικό σου με κλειστά μάτια. Το εκτιμάς φαντάζομαι.

Καλό Πάσχα!

Πηγές:

http://www.radicio.com/

http://mikrikouzina.blogspot.com/

http://syntageskardias.blogspot.com/

http://www.sintagespareas.gr/

http://www.sintagesmamas.com/