Ο Δον Κιχώτης παίζεται στο θέατρο Παλλάς αυτή την περίοδο και καθώς η Καλομοίρα μας πρόσφατα διάβασε το αγαπημένο αυτό βιβλίο του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, σε μια εξαιρετική έκδοση διασκευασμένο για παιδιά δημοτικού, αποφασίσαμε πως θα ήταν καλή ιδέα να πάμε να το δούμε και στο θέατρο.
Άλλωστε η παράσταση φαινόταν από τις καλύτερες της χρονιάς, με καλούς ηθοποιούς και σε ένα όμορφο θέατρο που είναι γνωστό και για τις καλές παραγωγές που οργανώνει.
Έτσι ένα απόγευμα κατεβήκαμε με το μεγάλο μυρμηγκάκι στην ηλιόλουστη ακόμα Αθήνα και με παρέα τις αγαπημένες μας φίλες, τη Γιωργία και τη Βασιλικούλα, απολαύσαμε μια καλή παράσταση.
Το Παλλάς ωραίο ως θέατρο όπως προείπα, μπαίνεις και αισθάνεσαι όμορφα. Το έργο ξεκίνησε πολύ δυναμικά, ο Γ. Στάνκογλου εξαιρετικός να ενσαρκώνει τέλεια τον Δον Κιχώτη με το ονειροπόλο -ίσως και λίγο τρελό- βλέμμα του ήρωα. Ψηλός κι ευθυτενής, γεμάτος όρεξη για περιπέτειες, μάχες και κατακτήσεις. Ο Δ. Πιατάς υπέροχος στο ρόλο του Σάντσο Πάντσα του γελαστού και αισιόδοξου, αν και ρεαλιστή, ακολούθου. Τα "κρομμύδια" που έλεγε αντί για "κρεμμύδια" όπως είναι το σωστό και του το υποδείκνυε πάντα με αριστοκρατικό ύφος ο Δον Κιχώτης, το κάναμε σλόγκαν με το Καλομοιράκι, το λέμε και γελάμε :-). Τους δύο πρωταγωνιστές πλαισίωνε ένας καταπληκτικός θίασος που τραγουδούσαν, χόρευαν κι έκαναν ακροβατικά. Να σημειώσουμε βέβαια και τη νεραϊδένια ομορφιά της Δουλτσινέας, πολλή καλή στο ρόλο της παίζοντας ζωντανά βιολί επί σκηνής. Και η Σ. Γιαννάτου καλή και με όμορφη φωνή.
Τα σκηνικά ήταν καλοδουλεμένα. Ειδικά η σκηνή με τους ανεμόμυλους, η καλύτερη σκηνή όλου του έργου κατά τη γνώμη μου και ίσως και η μόνη που προσέγγιζε πιο πιστά το έργο, ήταν μαγευτική! Επίσης, τα κοστούμια όμορφα, πλούσια, εντυπωσιακά. Η μουσική που έντυνε την παράσταση κι αυτή πολλή καλή.
Ως προς την απόδοση του έργου, το ζουμί του αν μπορούμε να πούμε, ε αυτό ξέφευγε λιγάκι. Το Καλομοιράκι είπε όταν βγήκαμε "δεν είχε πολύ σχέση με το βιβλίο". Όντως, εκτός από μια δυο σκηνές και τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα το έργο δεν αποτελεί πιστή μεταφορά του έργου του Θερβάντες. Έχει πολλά ακροβατικά και την παρεμβολή στο έργο ενός τσίρκου που δεν έχει σχέση με την ιστορία του Δον Κιχώτη. Τα παιδιά που θα πάνε να δουν το έργο καλό είναι να γνωρίζουν έστω και σε γενικές γραμμές την ιστορία του ήρωα, αλλιώς υπάρχει ενδεχόμενο να μπερδευτούν κάπως.
Είναι νομίζω θέμα προσωπικού γούστου το να μας αρέσει ή όχι μία παράσταση που δεν είναι πιστή μεταφορά του έργου του εκάστωτε συγγραφέα. Για μένα έχει να κάνει και με το έργο, δηλαδή κάποια έργα δε μου αρέσει να τα αλλάζουν οι σκηνοθέτες, θέλω να είναι πιστή μεταφορά, ενώ σε άλλα δε με πειράζει- είμαι πιο ανοικτή. Ενίοτε, είναι και θέμα διάθεσης ή θέμα στιγμής. Ίσως είμαι λίγο πιο αυστηρή όταν πρόκειτα για παιδικές παραστάσεις, καθώς τα παιδιά είναι ακόμα άγουροι θεατές, δεν έχουν την ικανότητα πάντα να κρίνουν σφαιρικά ή ειδικά, να απομονώνουν ή να διυλίζουν εικόνες ή νοήματα -αν και πιστεύω έντονα στην κρίση των παιδιών-.
Όμορφες εικόνες, μια γλυκιά ανάμνηση και αρκετή "τροφή" για συζήτηση θα μας αφήσει το έργο αυτό...
