Ζωή, γλυκιά να σε λιγώνει...

Η αγαπημένη μου φίλη και κουμπάρα, ο Χρυσάκος μου, παντρεύεται! Ο Γιωργάκος, ο αγαπημένος της, είναι κι αυτός "Χρυσάκος" - χρυσή καρδιά, γεμάτη αγάπη για την κουμπαρούλα μου...

Όλοι στην οικογένεια (κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι) περιμένουμε τη μέρα του γάμου με χαρά και αγωνία, ο καθένας μάλλον για τους δικούς του λόγους: εγώ, γιατί θα παντρευτεί η αγαπημένη μου παιδική φίλη, ο Δημήτρης γιατί είναι ευτυχισμένη η κουμπαρούλα του κι ο κουμπάρος του είναι παιδί-σπαθί και το μυρμηγκάκι βεβαίως βεβαίως για όλα τα παραπάνω, αλλά και για τον επιπρόσθετο λόγο του οτι θα γίνει παρανυφάκι. Είναι ξετρελαμένη στην ιδέα και μόνο, παρόλο που δεν ξέρει καν τι είναι. Της λέω, θα βάλεις ένα όμορφο φόρεμα, τα καινούργια σου παπούτσια κι ένα στεφανάκι με λουλουδάκια στα μαλλιά και θα συνοδεύσεις τον Χρυσάκο μας στην εκκλησία να παντρευτεί τον Γιώργο. Και μόνο στην ιδέα εκστασιάστηκε. "Πάμε να ντυθούμε!", μου φώναζε. Δεν είναι τώρα παιδί μου σε λίγες μέρες, θα σε ειδοποιήσω. Το θέμα αυτό και δικαίως μονοπωλεί τις βραδινές συζητήσεις μας...

Έτσι, λοιπόν, εν αναμονή του γάμου, έχουμε αρχίσει τα προεόρτια. Τι κάνουν οι φίλες της νύφης μαζεμένες λίγο πριν το γάμο; Σεμνά! Για ένα ποτάκι πήγαμε οι καημένες. Στο Γκάζι, αδελφές μου, στο Γκάζι, το οποίο, τι να λέμε τώρα, άλλος πλανήτης. Βγήκα στο σταθμό του Κεραμεικού και κοίταζα αποχαυνωμένη. Ποιες κούνιες, ποιες παιδικές χαρές, ποια παρκάκια, ποια παιδικά παιχνίδια... Ένιωσα σα να είχαμε να βγούμε με τον Δημήτρη και 200 χρόνια. Εγώ δε, είμαι που είμαι και η προσωποποίηση της μοντερνιάς, ένιωθα λίγο σαν το ψάρι έξω από το νερό. Όμως, φίλες μου, δεν θα το κρύψω: μου άρεσε! Και η βόλτα και η κοριτσοπαρέα παρέα και όλα.

Για την περίσταση, λοιπόν, ήθελα να φτιάξω κάτι γλυκό για τη νυφούλας μας. Ήμουν, ανάμεσα σε μπεζέδες και χιονούλες και προτίμησα τελικά το δεύτερο, για λόγους ευκολίας κυρίως (ας μην κρυβόμαστε). Παρόλα αυτά, οι χιονούλες ήταν μια γευστική αποκάλυψη. Πολύ πετυχημένες και εννοείται θα τις ξανακάνω.

Τα υλικά του γλυκού, λίγα και καλά:

- 1 πακέτο μπισκότα

- 1 κουτί ζαχαρούχο γάλα

- 100 γρ. καρύδα τριμμένη 

- κι όση πάρει για γαρνιτούρα

Της τα έβαλα και μέσα σε ένα μικρό κασπό που διακόσμησα μόνη μου και ταν ταν (κλασσική μυρμηγκοατάκα)

Η ώρα η καλή Χρυσάκο μου!

Για τα πανηγύρια!

Τώρα το καλοκαίρι οι γιορτές δίνουν και παίρνουν. Ξεκινώντας με τους Πρωταποστόλους Πέτρο & Παύλο, μετά των 12 Αποστόλων, των Κοσμά & Δαμιανού, κι έπειτα της Αγίας Κυριακής, του Προφήτη Ηλία, της Αγίας Παρασκευής και του Αγίου Φανουρίου... τόσες γιορτές, τόσα ονόματα, τόσο μεγάλη χάρη.

Στην ελληνική παράδοση ο εορτασμός ενός Αγίου, συνήθως συνοδεύεται από μεγάλο γλέντι, ιδίως τα καλοκαίρια. Όλοι μας έχουμε άλλωστε να θυμηθούμε κάποιο πανηγύρι, του χωριού μας ή γειτονικό. Το κρεατάκι στη λαδόκολλα, κρασάκι άφθονο και το χορό να σέρνουν οι κοπέλες.

Στις πόλεις, βέβαια, τα πράγματα είναι πιο ήσυχα. Όμως κι εκεί θα δει κανείς τα εμπορικά να μεταφέρονται από ενορία σε ενορία, μαλλί της γριάς και γλειφιτζούρια κοκοράκια να είναι πρώτα στη λίστα της πανήγυρης.

Εχθές, λοιπόν, Πέτρου & Παύλου, πήραμε το μυρμηγκάκι και πήγαμε στην εκκλησία της γειτονιάς μας που γιόρταζε. Αν και ο κόσμος ήταν πολύς, ο εσπερινός ήταν όμορφος και κατανυκτικός. Προσκυνήσαμε, ανάψαμε το κεράκι μας (το μυρμηγκάκι πρώτο) και πήραμε ωραίο και μοσχομυρισμένο άρτο. Κάτσαμε στο προαύλιο και τον φάγαμε με λαχτάρα, ενώ το μυρμηγκάκι χάζευε ένα χαριτωμένο συντριβάνι.

Εδώ ο Ναός ήσυχος σε αντίθεση με αυτές τις μέρες που σφύζει από ζωή

Ήμασταν κοριτσοπαρέα, με τη Γιωργία, την Ελένη και το μυρμηγκάκι. Έπειτα, κατηφορίσαμε και κάναμε την παραδοσιακή βόλτα στους πάγκους με τα παιχνίδια και τα λοιπά καλούδια (από εσώρουχα  -με το παρδόν-, μέχρι και κατσαρόλες). Τα κορίτσια πήραν στο μυρμηγκάκι ένα μικρό παιχνίδι και την κέρασαν γλειφιτζούρι κοκοράκι. Τι χαρά! Όλα καινούργια για τη μικρούλα μας. 

Η βόλτα μας τελείωσε με κούνιες, κουβεντούλα και υποσχέσεις για ανανέωση του ραντεβού μας για της Αγίας Κυριακής. Είμαστε τυχεροί! Έχουμε κοντά μας ένα εκκλησάκι στη χάρη της...

Τα κοκαλάκια (όχι της νυχτερίδας)

Το μυρμηγκάκι μου όταν γεννήθηκε δεν είχε και τόσα πολλά μαλλάκια. Δηλαδή είχε, αλλά έμοιαζε περισσότερο με αγοράκι παρά με κοριτσάκι. Γι αυτό κι η θεία μου η Μαράκι, αδελφή του παππού μου, όταν ήρθε στο μαιευτήριο να μας δει, είπε με ένα πλατύ χαμόγελο στον μπαμπά μου "να σου ζήσει ο εγγονός!". "Κορίτσι είναι θεία", της είπα την πρώτη φορά. Όμως, μετά το είπε ξανά "αχ, τι κούκλος που είναι!". "Θεία, είναι κορίτσι!" είπα κι εγώ με σθένος. Από την τρίτη, όμως, φορά και μετά, δεν το ξανασχολίασα. Πάντως, τώρα πια που το μυρμηγκάκι είναι δύο χρονών, η θεία έχει καταλάβει πως είναι κορίτσι, αφού μάλιστα μας έφερε κι ωραία κοριτσίστικα παπουτσάκια !

Το αγοροκόριτσό μου, εδώ τεσσάρων μηνών

Βέβαια, δεν αποδίδω το μπέρδεμα της θείας στην έλλειψη μαλλιών της μικρής. Άλλωστε, γεννιούνται τα κοριτσάκια με την αλογοουρά έτοιμη ή με τις μπούκλες να ανεμίζουν; Τα κάλλη θέλουν χρόνια και θυσίες. Έτσι κι εμάς σιγά σιγά, τα μαλλάκια μεγάλωσαν κι έγιναν όμορφες μπουκλίτσες.

Κι ήρθε το επόμενο καλοκαίρι και μας βρήκε με μαλλί πλούσιο, σγουρό και κοκκινωπό! Που όταν το χτένιζες γινόταν μια υπέροχη αφάνα, τουρλωτή τουρλωτή, σαν τη γιαγιά μου, καλή ώρα, όταν βγαίνει από το κομμωτήριο. Ιδού και τα πειστήρια:

Το μυρμηγκάκι 16 μηνών και πολλών τριχών

Κι όσο οι τρίχες αύξαναν, αύξανε αναλόγως κι ο αριθμός από τα κοκαλάκια μας, τα τσιμπιδάκια μας,  τις κορδέλες μας, τις στέκες μας κι όλα αυτά τα κοριτσίστικα αξεσουάρ. Είμαι που είμαι κι εγώ επιρρεπής στα μπιχλιμπίδια, ήρθε και η πλούσια κόμη της μικρής και "ξεσάλωσα" η κοριτσομάνα.

Έχουμε πάρει ένα μικρό βαλιτσάκι και τα βάζουμε όλα μέσα και κάθε φορά διαλέγουμε ποιο ταιριάζει με τα ρούχα μας ή ποιο ταιριάζει με τη διάθεση της μυρμηγκομικρούλας.

Με μια γρήγορη ματιά που έριξα στο διαδίκτυο, βρήκα πράγματα και θαύματα λιμπιστικά και γλυκούλικα κι ας είναι κάποια μόνο για να τα βλέπεις.

Τα λέλουδα τώρα το καλοκαίρι είναι must. Μόνο προσοχή στις μελισσούλες!

http://www.oysho.com/

Κι άλλο λουλουδάκι, κεντημένο με βελονάκι αυτή τη φορά, εξίσου όμορφο και χαριτωμένο.

http://babyglitter.gr/

Εδώ τσιμπιδάκια για μικρά και γκλάμουρους κοριτσοναυτάκια, όπως η Αλίκη στο Ναυτικό!

http://www.hm.com/

Για τις μικρές νεράιδες, στεφανάκια για τα μαλλιά. Και προσοχή στα παλικάρια!

http://www.zara.com/

Για πολλά μαλλάκια, ιδιαίτερα τώρα το καλοκαίρι με τις ζέστες, οι κοτσιδούλες είναι ότι πρέπει.

http://uk.accessorize.com/

Και φυσικά, από μια κοριτσίστικη συλλογή με κοκαλάκια, δεν πρέπει να λείπουν οι στέκες. Χρωματιστές, μονόχρωμες, με πετρούλες, με φιογκάκια, με σχεδιάκια, είναι όλες τους χρήσιμες και υπέροχες. Να κάποιες που ξεχώρισα:

Για σοβαρές μικρές κυρίες

http://uk.accessorize.com/

Για ρομαντικές μικρές κυρίες

http://uk.accessorize.com/

Για παιχνιδιάρες μικρές κυρίες

http://uk.accessorize.com/

Για το τέλος, άφησα τα τσιμπιδάκια για επίδοξες μπαλαρινούλες

http://uk.accessorize.com/

Βέβαια, αν δε θέλουμε να αγοράσουμε κοκαλάκια, γιατί κάποια είναι όντως αδικαιολόγητα ακριβά, μπορούμε οι χρυσοχέρες μανούλες να τα φτιάξουμε και μόνες μας. Χρησιμοποιείστε απλά τσιμπιδάκια ή κλιπς, απλές στέκες και με όρεξη και φαντασία μεταμορφώστε τα σε κοκαλάκια "υψηλών προδιαγραφών" και "κοριτσίστικων ονείρων". Τα υλικά που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς είναι άπειρα. Από ύφασμα και μαλλί για πλέξιμο, μέχρι κουμπιά και τσόχα.

http://www.pamebolta.gr/sites/default/files/node_images/koumpia.jpg

http://kidsfun.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=910&Itemid=208

http://www.noikokyra.gr/images/stories/ponpon_3.jpg

Εγώ στο μυρμιγκάκι έχω φτιάξει από τσόχα τα παρακάτω, στα οποία οι κοπέλες που προτείνουν τη δημιουργία τους, δίνουν και πολύ καλές και λεπτομερείς οδηγίες:

http://2.bp.blogspot.com/

http://smart-0-mania.blogspot.gr/2011/11/blog-post.html

Επίσης, πολύ εύκολα στην κατασκευή τους είναι τούτα εδώ τα κοκαλάκια από τσόχα. Φτιάχνονται στο λεπτό και είναι σούπερ παιχνιδιάρικα.

http://www.ftiaxto.gr/

Αυτά για τα κοκαλάκια στα μαλλάκια! Τόσο για τα μικρά μας κοριτσάκια, όσο και για εμάς τις μανούλες που κρύβουμε μέσα μας ένα κοριτσάκι...

& άρρωστοι & χωρίς ίντερνετ!

Αχ, τι πάθαμε οι καψεροί την προηγούμενη εβδομάδα, μυρμηγκάκι και μυρμηγκομαμά πέσαμε θύματα της άτιμης της αμυγδαλίτιδας και να οι πυρετοί και να οι πονεμένοι λαιμοί και να τα σιροπάκια. Και σα να μην έφταναν κι όλα αυτά, δε μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε και με τον έξω κόσμο, γιατί αλλάξαμε πρόγραμμα για το ίντερνετ και μέχρι να γίνει η αλλαγή ήμασταν αποκομμένοι.

Ευτυχώς, όμως, τέλος καλό-όλα καλά και αναρρώσαμε και η σύνδεσή μας αποκαταστάθηκε και να μαστε πάλι στο καθήκον.

Άντε, κι άλλο κακό να μη μας βρει!

Μεταξωτοί άνθρωποι...

Επειδή τα νομίσματα έχουν δύο όψεις...

" Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ...;

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...; Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;

Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...;

Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.

Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους.

Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει.

Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...

Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων..."

Ο Γιάννης Τριάντης είναι ο συγγραφέας του κειμένου.

το οποίο αποτελεί αντιγραφή από το blog http://epikuros-epikuros.blogspot.gr/

Οτιγουστάρηδες & Ωχαδελφιστές!

Με αφορμή ένα post από το "Είμαι Μαμά" [http://www.eimaimama.gr] για την καθαριότητα των ελληνικών ακτών και για το γεγονός οτι πάει η κοπέλα με το παιδί της να κάνει μπάνιο κι αντί να κολυμπήσει σε θάλασσα νερού, κολυμπάει σε θάλασσα αποτσίγαρων, συν το τραγικό γεγονός του ότι ένα παιδάκι παίζοντας έφαγε γόπα από τσιγάρο με αποτέλεσμα να καταλήξει στο νοσοκομείο, έγραψα κι εγώ τη θυμωμένη παρόλα μου. 

Το έχω καιρό στο νου μου αυτό το θέμα. Για την ακρίβεια το έχω συνέχεια στο νου μου. Θαρρώ έχω καταντήσει γραφική, σα μερικές γιαγιάδες που γκρινιάζουν για τα πάντα. Μα είναι αλήθεια. Νιώθω αυτόν τον κόσμο ώρες-ώρες εντελώς αφιλόξενο για εμένα και το παιδί μου.

Το ένα θέμα, είναι λοιπόν, η καθαριότητα. Δρόμοι βρώμικοι, συγκοινωνίες βρώμικες, παιδικές χαρές βρώμικες, γειτονιές βρώμικες! Μου λες φταίει το κράτος που δεν καθαρίζει. Όντως, ενίοτε φταίει.  Όμως, όσο καλά βλέπω τις ευθύνες του κράτους, άλλο τόσο βλέπω και τις δικές μου ευθύνες απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, τους συνανθρώπους μου. Κάνω, ας πούμε, κάποια βασικά πράγματα που τα μαθαίνω τώρα και στο δίχρονο παιδί μου: δεν πετώ τα σκουπίδια μου στο δρόμο, στο δάσος ή στην παραλία, δεν αφήνω τα "κακά" του σκύλου μου εκεί ακριβώς που τα έκανε και που μπορεί να είναι η εξώπορτα του σπιτιού σου, θα πετάξω τα σκουπίδια ή όποιο παλιό αντικείμενο δε χρειάζομαι μέσα στον κάδο και δε θα τα παρατήσω από έξω, θα σκουπίσω το πεζοδρόμιό μου (αν δεν το έχει κάνει ο Δήμος) ώστε να μη λιμνάσουν τα νερά στο γείτονά μου και χρειάζεται κανό για να μπει στο σπίτι του... κι άλλα τέτοια, απλά, καθημερινά, τετριμμένα, αυτονόητα πράγματα που μπορούν να συμβάλλουν, ώστε να διατηρηθεί το περιβάλλον μας καθαρό. 

Μην προσπαθείς να σώσεις το περιβάλλον ξεκινώντας από την Αλάσκα, ξεκίνα από το σπίτι σου και τον οικείο χώρο!

Το άλλο, εξίσου βασικό θέμα είναι η ευγένεια. Η δύναμή της είναι θαυματουργική! Στην Ελλάδα, όμως ο ευγενής είναι συνώνυμο του βλάκα (το λιγότερο). Ο αγενής είναι ο μάγκας. Είναι ο ίδιος τύπος που παίρνει τη θέση σου στην ουρά της τράπεζας προφασιζόμενος οτι βιάζεται ή οτι δε σε είδε, είναι ο ίδιος που έρχεται συστηματικά στον κινηματογράφο 10 λεπτά αφότου έχει αρχίσει η ταινία, είναι ο ίδιος που περνάει με κόκκινο φανάρι και κάνει σφήνες, είναι ο ίδιος που θα πιει το φραπέ του και μετά θα πετάξει το πλαστικό στο πεζοδρόμιο, είναι ο ίδιος που θα αφήσει το σκύλο του να κάνει τα κακά του έξω από την εξώπορτά σου και δε θα τα μαζέψει, είναι ο ίδιος που ενώ βλέπει ότι είσαι έγκυος (γιατί έχεις μια κοιλάρα να!) για να προλάβει το λεωφορείο είναι ικανός και κάτω να σε ρίξει κι άντε μετά να σε μαζεύουν, είναι ο ίδιος που του λες δεν επιτρέπεται να τρως μεσ' τη Βιβλιοθήκη κι αυτός σε γράφει, είναι είναι είναι... ένας ατέλειωτος κατάλογος με μάγκες και μάγκισσες (δεν ξέρω πως είναι είναι το θηλυκό) που δεν είναι τίποτε άλλο από "οτιγουστάρηδες" & "ωχαδελφιστές"!

"Είμαι Έλληνας -  ζω στην Ελλάδα και θα κάνω ό,τι γουστάρω κι όλοι οι άλλοι να πάνε να πνιγούν!"

"Ωχ, αδελφέ, πώς κάνεις έτσι, όλο γκρίνια είσαι!"

Τις έχω ακούσει και τις δύο φράσεις.

Κάποιοι, δεν έχουν μάθει ή δε θέλουν να ακολουθούν κανόνες;

Όποια και να 'ναι η απάντηση, ένα είναι το θέμα: όπως σε ένα ομαδικό παιχνίδι οφείλεις να ακολουθείς τους κανόνες του για να μπορείς να είσαι μέλος της ομάδας και να παίζεις σωστά, έτσι και στη ζωή. 

Οπότε ονόμασε παιχνίδι τη ζωή και μάθε (επιτέλους) να παίζεις σωστά!

Σπιτική λεμονάδα

Το προηγούμενο βράδυ της περίφημης "σφαλιάρας" είχα φτιάξει ωραία σπιτική λεμονάδα και σκόπευα να την ανεβάσω στο μπλογκ. Το άλλο πρωί, συνέβη η τηλεοπτική "η σφαλιάρα"... Και δεν ανέβασα τελικά τη σπιτική λεμονάδα μου. Σκεφτόμουν, "αν γράψω σήμερα, μια τέτοια μέρα που τόσο σημαντικά γεγονότα συμβαίνουν στη χώρα μας, για μια απλή σπιτική -αλλά πεντανόστιμη κατά τα άλλα- λεμονάδα, ο κόσμος θα με περάσει για ούφο". Θα πουν, "εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτή στύβει λεμόνια".

Πολλές φορές έχω αυτές τις σκέψεις. Δηλαδή, τι γράφω στα Τρία Μυρμηγκάκια. Συμβαίνουν τόσα και τόσα κι εγώ γράφω το μυρμηγκάκι έκανε αυτό και το μυρμηγκάκι έκανε εκείνο ή γράφω για συνταγές μαγειρικής ή οτι κάναμε την τάδε ή τη δείνα κατασκευή.

Είμαι εκτός τόπου και χρόνου;

Τι είναι εκείνο που με οδηγεί στο να γράφω για τα απλά (και ασήμαντα) γεγονότα της καθημερινότητάς μου κι όχι για τα σημαντικά που συμβαίνουν τριγύρω. Το μυρμηγκάκι είναι σημαντικό. Αλλά είναι σημαντικό μόνο για εμένα. 

Πρόσφατα, απέλυσαν φίλους μου βιβλιοθηκονόμους (έβγαλαν άκυρες τις συμβάσεις τους για την ακρίβεια). Και στενοχωρήθηκα τόσο πολύ. Είπε ο άνθρωπος, "πώς θα πω στο παιδί μου οτι με απέλυσαν; Πώς θα το πω στους γονείς μου;". Της συζύγου του η σύμβαση λήγει τον άλλο μήνα...

Δεν είμαι απολιτίκ.

Όμως, προτιμώ να γράφω για τις λεμονάδες μου.

Μπορεί τα Τρία Μυρμηγκάκια να είναι η ψυχοθεραπεία μου. Μπορεί γράφοντας για λεμονάδες να ξορκίζω το κακό. Μπορεί αυτή η λεμονάδα να μου δίνει την ψευδαίσθηση οτι όλα είναι καλά. Έχω την πολυτέλεια ακόμα να γράφω για δροσερές λεμονάδες. 

Είμαι λυπημένη για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Όμως πεισματικά, ίσως και ηλιθίως, θα συνεχίσω να γράφω για λεμονάδες. 

Αυτά.

Η Τριλογία του Νερού

Μετά τα παπάκια και τα πλατσουρίσματα στη φουσκωτή πισίνα, μου φαίνεται, ήρθε η ώρα να θυμηθώ και την πρώτη γνωριμία της μικρής με τη θάλασσα. Έτσι προκύπτει και "Η τριλογία του Νερού". Η πρώτη τους συνάντηση, λοιπόν, μυρμηγκάκι από εδώ η θάλασσα - θάλασσα από εδώ το μυρμηγκάκι, έλαβε χώρα πέρσι, το καλοκαίρι του 2011, που πήγαμε στο χωριό του παππού στην Κορινθία. 

Το μυρμηγκάκι, αν και φάνηκε να του αρέσει η θάλασσα, προτίμησε να μην βουτήξει. Καθόμασταν όμορφα όμορφα στην ακροθαλασσιά με τα κουβαδάκια μας και τα φτυαράκια μας, αλλά κάθε φορά που πηγαίναμε να τη βάλουμε λίγο πιο μέσα προέβαλε αντίσταση. Καθώς, λοιπόν, κι εμείς δε θέλαμε να την πιέσουμε σε αυτό το θέμα, αρκεστήκαμε στα παιχνίδια: μαζεύαμε βοτσαλάκια, τα πετούσαμε στη θαλασσίτσα, γεμίζαμε το κουβαδάκι μας, τέτοια πράγματα...

Πηγαίναμε πρωί πρωί, κατά τις 9 και στις 11 φεύγαμε. Είμαστε πρωινοί τύποι οικογενειακώς, αλλά θέλαμε και να αποφύγουμε τον καυτό ήλιο του μεσημεριού. Άλλωστε, μετά το μπάνιο, το μυρμηγκάκι έτρωγε το κολατσιό του και μετά παιχνίδι στο σπίτι.

Εδώ, πάνω στις ψάθες - αποκαμωμένο 

Κι εδώ απασχολημένο

Μπανάκι Μανάκι!

Ας παραμείνουμε και σήμερα στο υγρό στοιχείο. Καλοκαιράκι είναι. Ζεστούλα πιάνει σιγά σιγά. Κι όλα τα παιδάκια (μικρά και μεγάλα θαρρώ) ονειρεύονται παραλίες αμμουδερές, πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων, ξαπλώστρες, καφεδάκια και παγωτάκια...


Τα μικρούλικα ειδικά τρέφουν μεγάλη αγάπη για τη θάλασσα και το νερό γενικότερα. Το μυρμηγκάκι μας, για παράδειγμα, τις τελευταίες μέρες πού το βρίσκεις πού το χάνεις ή ανεβασμένο στο σκαλάκι για να φτάνει στο νιπτήρα του μπάνιου ή κρεμασμένη στη μπανιέρα πάνω από μια μικρή λεκανίτσα που της έχουμε για να βάζει μέσα τα παπάκια της.

Όταν ζεστάνει ακόμα λίγο ο καιρός, θα της φουσκώσουμε και μια μικρή πισινούλα που της είχαμε πάρει πέρσι και που όταν έμπαινε ξεχνούσε να βγει. Άντε, ώρα να βγεις, της έλεγα, τα δαχτυλάκια σου έχουν γίνει σαν σταφιδούλες. Κι εκείνη το ήξερε και μου έλεγε "Όχι σταφιδούλες μαμά". 

Από τα περσινά πλατσουρίσματα στην πισίνα της

Την είχαμε πολύ το νου μας, γιατί ήταν μικρούλα και φοβόμασταν μην πέσει. Στα μωράκια και λίγο νεράκι να πιουν είναι επικίνδυνο. Φέτος που λέει ο λόγος, θα δαμάσει τα κύματα!

Άντε, Καλό Καλοκαιράκι να έχουμε...

Τα παπάκια στο νερό!

Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπει το μυρμηγκάκι για μπάνιο είναι έχουμε μαζί και τα παπάκια. Αυτά τα πλαστικά κίτρινα παπάκια με την πορτοκαλί μυτούλα. Και όχι μόνο να μένουν απλοί παρατηρητές της διαδικασίας πλυσίματος, αλλά να συμμετέχουν ενεργά. Έτσι, λοιπόν, βάζουμε σαμπουάν στο μυρμηγκάκι - βάζουμε και στα παπάκια. Τρίβουμε με το σφουγγαράκι το μυρμηγκάκι - πρέπει να τρίψουμε και τα παπάκια. Ξεπλένουμε το μυρμηγκάκι - ε, τα παπάκια με τις σαπουνάδες θα μείνουν; Μετά τα κάνουμε και μπιστολάκι μην αρπάξουν κανένα κρυολόγημα.

Γενικά, το μυρμηγκάκι παίζει πολύ με τα παπάκια του. Αλλά την ώρα του μπάνιου είναι βέβαια στο στοιχείο τους!

Επίσης, προς το παρόν, το μυρμηγκάκι, δε μας έχει ζητήσει αληθινό παπάκι!

Οι παπίτσες της φωτογραφίες είναι Φιλανδεζούλες

Φτιάξε χαλαρωτικό μπαλάκι

Μια καλή ιδέα που συνδυάζει και παιχνίδι και χαλάρωση είναι η κατασκευή αυτής της χαριτωμένης "αντιστρές" μπαλίτσας. Την ιδέα πήραμε από ένα μαμαδοblog το οποίον και δε θυμάμαι ποιο είναι και να με συγχωρέσει η φίλη μου - όταν το ξαναβρώ θα την αναφέρω πάραυτα.

Επί του πρακτέου, τα υλικά που χρειαστήκαμε είναι:
- 1 άδειο μπαλόνι στο χρώμα της αρεσκείας μας
- πλαστελίνη
- ματάκια, σχεδιάκια κι ότι άλλο τραβάει η όρεξή μας

Αυτό που  κάνουμε είναι να ανοίξουμε το στόμιο του μπαλονιού και να βάλουμε μέσα σιγά σιγά την πλαστελίνη μας. Κατόπιν, δένουμε το μπαλονάκι μας και στολίζουμε κατά βούληση.

Αυτό που βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία είναι το πρώτο που φτιάξαμε εμείς και καθώς μας άρεσε πολύ και η διαδικασία και το αποτέλεσμα, σίγουρα θα τα κάνουμε ολόκληρη οικογένεια. 

Καλή διασκέδαση!