Πάνα γιοκ

Το μυρμηγκάκι 12 Σεπτεμβρίου έγινε δυόμιση χρονών ακριβώς. Όπως όλα τα παιδάκια στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, έτσι και το δικό μου, έχει καταφέρει τους σημαντικότερους άθλους. Είναι πια ένα νήπιο, ένα μικρό ανθρωπάκι που αγωνίζεται να κατακτήσει τον κόσμο. Το περπάτημα και η ομιλία αποτελούν ορόσημα. Εμείς περάσαμε στο επόμενο βηματάκι που είναι η διακοπή της πάνας. 

Η εμπειρία μας:

Από πολύ νωρίς είχαμε αγοράσει ένα γιο-γιο και το είχαμε εγκαταστήσει στο μπάνιο, λέγοντας στο μυρμηγκάκι σε τι χρησιμεύει. Είχαμε πάρει ένα που μοιάζει πολύ με την κανονική τουαλέτα (καζανάκι, θέση για χαρτί τουαλέτας), συν οτι έλεγε και τραγουδάκια, κι αυτό το έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα τη διαδικασία.

Ξεκινήσαμε το καλοκαίρι και συγκεκριμένα τον Ιούλιο να αντικαθιστούμε για κάποιες ώρες της ημέρας την πάνα με κανονικό βρακάκι. Αρχικά, της έφευγαν λίγα τσισάκια, αλλά σταδιακά άρχισε να τα κρατάει. Εκείνο που παρατηρούσαμε ήταν μία άρνηση για το γιο-γιο, για το οποίο μέχρι πρότινος δεν είχε κανένα πρόβλημα, αλλά δεν ήθελε ούτε και την τουαλέτα των μεγάλων. Έτσι, μετά από δύο-τρεις ώρες, βάζαμε πάλι πάνα για να μπορέσει να ενεργηθεί. Κατά τις ώρες του ύπνου χρησιμοποιούσαμε πάνα.

Καθώς ο καιρός περνούσε, με υπομονή, αγάπη και χωρίς καθόλου πίεση για αυτό το θέμα, ήρθε το τέλος του καλοκαιριού, όπου παρατηρήσαμε μια αλλαγή στη συμπεριφορά για τουαλέτα προς το καλύτερο. Ήταν πιο δεκτική στο να καθίσει στο γιο-γιο, αλλά δεν άφηνε τον εαυτό της να κάνει όλα τα τσισάκια. Περνούσαμε, όμως, αρκετό χρόνο στο μπάνιο. Της διαβάζαμε περιμένοντας, της δίναμε τα παιχνίδια της να παίξει, συζητούσαμε κλπ.

Της λέγαμε και πάλι διάφορα: κλείσε τα μάτια και φαντάσου πως φοράς πάνα και κάνε τα τσισάκια σου, θέλουμε να ακούσουμε βρυσούλα, μην τα κρατάς στην κοιλίτσα σου κι άλλα τέτοια.

Ώσπου, τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη ακούμε "Μαμά, βοήθεια, τσίσα!". Και να σου τα πρώτα πολλά τσισάκια...

Κι όπως μου είπε προχθές "Μαμά, έκανα ελληνικά τσίσα".

Έκτοτε πηγαίνουμε στο γιο-γιο κανονικά και για κακάκια.

Βέβαια, φορά ακόμα πάνα τις ώρες που κοιμάται (μεσημέρι + βράδυ). Είναι θαρρώ κι ως εδώ που φτάσαμε είναι μεγάλο κατόρθωμα.

Όλες οι μανούλες κι οι πατερούληδες είναι καλό να έχουμε υπομονή πολύ γι αυτό το ζήτημα. Να μην τα πιέζουμε, να μην τα προσβάλλουμε, να μην τα "τιμωρούμε" για αυτό το θέμα. Έχουμε μικρά μπουμπουκάκια και χρειάζεται χρόνος για να ανθίσουν, το καθένα τον δικό του χρόνο.

Ένα φιλί, μια αγκαλιά, μια επιβράβευση  κι αγάπη, πολλή αγάπη είναι το μυστικό!