Τα παιδιά δεν περιμένουν!

Αυτές τις μέρες, μια με το ένα - μια με το άλλο, δεν είχα όσο χρόνο θα ήθελα για το μυρμηγκάκι μου. Κάτι οι δουλειές του σπιτιού, κάτι οι εξωτερικές δουλειές, κάτι (και τι κάτι) που γυρίζουμε αργά στο σπίτι από τη δουλειά και δεν είχα πάρει ως φαίνεται αρκετή "μυρμηγκοδόση". Έπειτα, μια το κεφάλι μου, μια το στομάχι μου, ήμουν κάθε μέρα λες κι είχα κάνει 10 ώρες σκάψιμο. Άλλοι μου έλεγαν "φταίει η ατμόσφαιρα, γιατί μας ψεκάζουν". Άλλοι μου έλεγαν "πρέπει να ξεκινήσεις γυμναστική για να είσαι πιο ανθεκτική". Άλλοι μου έλεγαν "πέσε να κοιμηθείς". 

Κανείς δε μου είπε "παίξε λίγο περισσότερο με το μυρμηγκάκι σου"!

www.paigesofstyle.com 

Και σκεφτόμουν (το έχω παραξηλώσει τελευταία με τη σκέψη, το ξέρω).

Οι δουλειές μπορούν να περιμένουν: τα πλυσίματα, τα σιδερώματα, τα σφουγγαρίσματα! Έστω να πάρουν μια μικρή παράταση, μην τρομάζετε, δεν είπαμε και για πάντα. 

Τα παιδάκια μας, όμως, θα είναι μια φορά παιδάκια!

Και πρέπει να το ζήσουμε αυτό! Να μην αφήσουμε να περάσει έτσι. Να έχουμε "ρουφήξει" την κάθε στιγμή της ζωής τους. Να είμαστε παρούσες! Δε θα ήθελα να είμαι απούσα στη ζωή του παιδιού μου καθώς μεγαλώνει, γιατί είχα κάτι άλλο να κάνω. Σίγουρα, όλες οι βιοτικές μέριμνες είναι σημαντικές. Ναι, πρέπει να δουλέψουμε. Ναι, είμαστε υποχρεωμένες να λείπουμε πολλές ώρες από το σπιτικό μας. Ναι, πρέπει να μορφωνόμαστε (ες αεί). Ναι, υπάρχουν ένα σωρό πρέπει αυτό και πρέπει εκείνο και πρέπει το άλλο... Το μυρμηγκάκι, όμως, προχθές τραγούδησε μονάχο του όλο το "Α μπε μπα μπλόμ του κι θε μπλόμ" κι ο Δημήτρης μου φώναζε "έλα να ακούσεις" κι εγώ δε μπορούσα γιατί "κάτι" έκανα κι όταν έφτασα ήταν αργά, το είχε ήδη τραγουδήσει κι ήταν η πρώτη της φορά κι εγώ την είχα χάσει.

Κι ήταν κρίμα...

Και μου ήρθε στο μυαλό το ποίημα της Ruth Hulbert Hamilton:

Mother, O Mother, come shake out your cloth,
Empty the dustpan, poison the moth,
Hang out the washing, make up the bed,
Sew on a button and butter the bread.
Where is the mother whose house is so shocking?
She’s up in the nursery, blissfully rocking.
Oh, I’ve grown as shiftless as Little Boy Blue,
Lullaby, rockabye, lullaby loo.

Dishes are waiting and bills are past due
Pat-a-cake, darling, and peek, peek-a-boo
The shopping’s not done and there’s nothing for stew
And out in the yard there’s a hullabaloo
But I’m playing Kanga and this is my Roo
Look! Aren’t his eyes the most wonderful hue?
Lullaby, rockaby lullaby loo.

The cleaning and scrubbing can wait till tomorrow
But children grow up as I’ve learned to my sorrow.
So quiet down cobwebs; Dust go to sleep!
I’m rocking my baby and babies don’t keep.