Αληθινές Πριγκίπισσες

Προχθές το βράδυ ξαπλώσαμε, όπως συνήθως, με το μυρμηγκάκι μου να πούμε τα παραμύθια μας, τα νέα της ημέρας, να κάνουμε τις γλύκες μας μέχρι να την πάρει ο ύπνος.

Αυτή η ώρα είναι για μένα από τις ομορφότερες. Η μικρή, μας βγάζει όλη της την τρυφερότητα και την αγάπη, ενώ λέει πράγματα που μπορεί να μην τα έχει ξαναπεί ή να είναι αστεία κι η έκπληξη είναι πάντοτε μεγάλη. Άλλωστε, καθετί που λέει είναι δίχρονο παιδάκι είναι πάντα μια έκπληξη, μια ανακάλυψη και μια αγκαλιά.

Μου λέει λοιπόν εκεί που ήμασταν η μια δίπλα στην άλλη:

«Μαμά, είσαι αληθινή πριγκίπισσα»!

«Τι είμαι;» την ξαναρωτώ, να δω μήπως με γέλασαν τα αυτιά μου.

«Είσαι αληθινή πριγκίπισσα», μου επαναλαμβάνει.

Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε να βουρκώσω. Δε μου είχε πει κανείς κάτι το τόσο όμορφο και αφοπλιστικό ταυτόχρονα (αντιπαθώ τη μοναρχία, τους τίτλους και τις κούφιες ιδέες). Όμως αυτό το «αληθινή πριγκίπισσα» με πάγωσε. Το πιθανότερο είναι το δίχρονο μυρμηγκάκι μου να μην αντιλήφθηκε καν τι ακριβώς μου είπε. Όμως εγώ για εκείνα τα λιγοστά δευτερόλεπτα ένιωσα όντως «αληθινή πριγκίπισσα», ένιωσα μέσα μου γλυκά και όμορφα και υπερήφανα.

Σκεφτόμουν, λοιπόν, όταν εκείνη τελικά αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου, πως η αγάπη των παιδιών είναι η πιο αληθινή, η πιο άδολη κι η πιο πραγματική αγάπη. Για τα παιδιά μας είμαστε ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΕΣ!

Τι κι αν μας βλέπουν συνήθως με πρόχειρα ρούχα, με μαλλιά πιασμένα κοτσίδα, άβαφες, να τρέχουμε σαν τρελές μέσα στο σπίτι, βουτηγμένες στις κατσαρόλες και στους νεροχύτες μας. Τι κι αν είμαστε λιγάκι γεματούλες (το λέω ευγενικά), τι κι αν δεν έχουμε γαλάζια μάτια και ξανθά μαλλιά, όπως οι πριγκίπισσες των παραμυθιών (καλά, μερικές έχουμε, μην παρεξηγηθούμε κιόλας). Τι κι αν δεν τρώμε σε τραπέζι στρωμένο με κηροπήγια, αλλά στον πάγκο της κουζίνας με το ένα πόδι. Τι κι αν δεν ιππεύουμε το άσπρο άλογο, αλλά ανεβαίνουμε στο παλιό Corsaki μας (κι όποιον πάρει ο χάρος) και τρέχουμε απ’ τη δουλειά στο σούπερ μάρκετ, μετά στο φαρμακείο, στο φούρνο κλπ κλπ. Τι κι αν η μαμά μας δεν είναι η βασίλισσα Ελισάβετ (στην πράξη τουλάχιστον, γιατί εκείνες συνήθως πιστεύουν το αντίθετο – αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία). Τι κι αν το σπίτι μας δεν είναι το λαμπερό παλάτι, αλλά συνήθως μοιάζει βομβαρδισμένο από παιχνίδια κι άλλα αντικείμενα σκορπισμένα εδώ κι εκεί. Τι κι αν ο αντρούλης μας δεν είναι το πριγκιπόπουλο με το χρυσό του στέμμα, μα είναι ο Δημητράκος, ο Γιωργάκος, ο Νικάκος της καθεμιάς μας.

Τα παιδιά μας, μας βλέπουν ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΕΣ και μάλιστα ΑΛΗΘΙΝΕΣ!

Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ!