Για τα γενέθλια του μικρού μας μυρμηγκιού, ο παππούς και οι γιαγιάδες του έφεραν τρία όμορφα μικρά χρυσόψαρα σε γυάλα. Μόλις τα είδε το μυρμηγκάκι μου με βλέμμα γεμάτο απορία μου είπε: "Μαμά, θα τα φάμε;". Τι να πεις, άμα έρθουν μεγαλύτερες πείνες θα το σκεφτούμε παιδάκι μου... Ξέρει πως καθαρίζουμε και τηγανίζουμε μικρά ψαράκια σαν κι αυτά, όπως τους γαύρους για παράδειγμα, οπότε σου λέει, τι κι αν αυτά είναι χρωματιστά, για φαΐ θα είναι!
Τα ψαράκια μας έχουν ονόματα σοφιστικέ (ή αλλιώς φυτό-ονόματα), είναι ο "Νους" από τους μύθους του Αισώπου, η "Γνώση" και το "Μυαλό". Αν άφηναν εμένα το πιθανότερο είναι να τα βάφτιζα Κατίνα, Μαριγώ και Κίτσο, αλλά τα βάφτισαν οι γιαγιάδες, οπότε το αποτέλεσμα ήταν ευπρεπέστερο.
Στην αρχή που δε μας ήξεραν καλά, πέρναγαν τον περισσότερο χρόνο τους στον πυθμένα της γυάλας, ανάμεσα στο "ναυάγιο" όπως το αποκαλούμε. Τώρα πια μας έχουν μάθει, οπότε είναι πιο παιχνιδιάρικα. Το μυρμηγκάκι πια δεν θέλει να τα φάει και επιδίδεται με ζήλο στο καθημερινό τάισμά τους. Στα μάτια της δεν είναι τρία μικρά και ασήμαντα χρυσόψαρα, αλλά γενναία μεγαλόσωμα ψάρια του σκοτεινού βυθού. Μου είπε προχθές υπερήφανη: "Δεν είναι χρυσόψαρα μαμά, είναι σκυλόψαρα!".
Πάντως, το καθάρισμα των σκυλόψαρων έχει αναλάβει ο μπαμπάς μέρμηγκας, με έναν άκρως ακτιβίστικο τρόπο: χωρίς να τα τοποθετήσει σε άλλο σκεύος, τα πάει στη μπανιέρα, τους αδειάζει το περισσότερο νερό και το ξαναγεμίζει με καθαρό, επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία δυο-τρεις φορές.
Δεν ξέρω αν είναι από συνήθεια ή από φιλοζωία, πάντως αρχίζουμε να αγαπούμε αυτά τα μικρά πορτοκαλιά σκυλόψαρα...
Τα ψαράκια σας φοβερά!
ΑπάντησηΔιαγραφή