Πάντα υπάρχει κάτι που σου θυμίζει κατευθείαν τα πρώτα χρόνια στο σχολείο, κάτι μικρό κι ασήμαντο, αλλά για τον καθένα μοναδικό. Στην περίπτωσή μου δεν είναι άλλο από τις "γόμες". Θυμάμαι με νοσταλγία την αδυναμία που είχα στο συγκεκριμένο σχολικό αξεσουάρ, ένα "κουσούρι" που νομίζω μου έχει μείνει ακόμα και σήμερα. Η γόμα ειν το αδύνατο σημείο μου κι αυτό είναι μείο μου κι αυτό είναι μείο μου... (που λέει και ο λαϊκός αοιδός). Χαραγμένα για πάντα στη μνήμη μου είναι δε τα λεγόμενα "γομίδια". Με τη συμμαθήτριά μου και καλύτερη φίλη μου στο Δημοτικό, την Έλενα, καθημερινά παρήγαμε τόνους χρωματιστών γομιδίων, τα οποία στοιβάζαμε σε ομοιόμορφους μαλακούς λοφίσκους, σβήνοντας ακατάπαυστα επάνω στο ταλαίπωρο θρανίο που αν είχε φωνή θα βόγκαγε σίγουρα για τα φρικτά βασανιστήρια.
Τις καλύτερες γόμες μας, αυτές που μας άρεσαν περισσότερο ούτε που τις ακουμπούσαμε, βέβαια. Κι αν τολμούσε κανείς να κάνει το μοιραίο λάθος και να σβήσει κάτι με αυτές μουτζουρώνοντάς τες, τότε αλίμονό του του φτωχού. Έχω ακόμα γόμες φυλαγμένες από την εποχή εκείνη και θυμάμαι ποιος μου είχε πάρει την καθεμία. Η πρόγιαγιά μου η Σοφία, σε αυτή την ηλικία με πήγαινε στο βιβλιοπωλείο κι όλο και κάποιο καλούδι θα μου έπαιρνε... Τις γόμες μου αυτές, φυλάω ακόμα σ΄ενα γυάλινο βάζο στο γραφείο μου... τις αναμνήσεις μου για πάντα στην καρδιά μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου