Γλυκιά Ζωή!

Αύριο θα αφήσω (για πολύ λίγο βέβαια) τη μιρμηγκοφωλίτσα μας και θα πάω στην Κέρκυρα στο πλαίσιο μιας ημερίδας που γίνεται για τους υποψήφιους διδάκτορες. Σκέφτομαι, λοιπόν, από τη μία, δεν είναι και το καλύτερό μου να αφήσω τη μυρμηγκορουτίνα της καθημερινότητάς μου, το γλυκό μου μυρμηγκάκι, τον μπαμπά μέρμηγκα και το ζεστό σπιτάκι μας. Από την άλλη όμως, όλη αυτή η διαδικασία με κάνει να αισθάνομαι και πάλι φοιτήτρια...

   Μου φέρνει γλυκές αναμνήσεις από τα χρόνια των σπουδών μου στην  Κέρκυρα, την ξεγνοιασιά, τις ατελείωτες βόλτες, τους φίλους και τους συμφοιτητές μου, τον πατέρα Παναγιώτη, τα μαθήματα, τις εκδρομές, τον Αγρό, όλα όλα... Λίγα ήταν τα δυσάρεστα της εποχής εκείνης. Κι αυτά ο χρόνος τα έχει σβήσει. Παιδιά ήμασταν. Ακόμα μαθαίναμε. Ακόμα πειραματιζόμασταν με τη ζωή και τους ανθρώπους. Ακόμα κι αν πληγώναμε, σίγουρα δεν το κάναμε από κακό.

   Έχω ωραίες αναμνήσεις από την Κέρκυρα. Ένα νησί και τόπος που δε θυμίζει εύκολα "σπουδές". Θυμίζει θάλασσα, καλοκαίρι, ήλιο, αγάπη. Για μένα ήταν όλα αυτά. Ένα κομμάτι του εαυτού μου. Τα αναπολώ όλα αυτά με αγάπη και χαμόγελο. 

   Όμως, για τίποτε -μα τίποτε των τίποτε-, δε θα άλλαζα τη συνέχεια της ζωής μου, το μετά των όμορφων φοιτητικών μου χρόνων, όλων εκείνων που με προετοίμασαν για να γνωρίσω το μέρμηγκα μπαμπά μας και να κάνουμε μαζί οικογένεια. Αυτό είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο επίτευγμά μου. Αυτό που θέλει κότσια και προσπάθεια διαρκή. Μα όπως και να'χει, εμείς θα το παλεύουμε για πάντα "για μια ζωή - γλυκιά ζωή"...

Υ.Γ. Τι συνειρμό έκανε πάλι ο εγκέφαλος του ποιητή (!)