It's Greek to me...

Ο μπαμπάς μέρμηγκας, που πολύ μελετάει τον Νεύτωνα τελευταία, βρήκε την παρακάτω είδηση και είπαμε να την μοιραστούμε ως ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα:

"Το πανεπιστήμιο Κέμπριτζ, όπου δίδασκε ο διάσημος φυσικός και μαθηματικός Ισαάκ Νεύτων, επιτρέπει πλέον για πρώτη φορά τη διαδικτυακή πρόσβαση... οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου στα ψηφιοποιημένα χειρόγραφα και πρωτότυπα τυπωμένα έργα του μεγάλου επιστήμονα. Μεταξύ αυτών βρίσκεται η πρωτότυπη τυπωμένη έκδοση του αριστουργήματός του «Principia Mathematica» (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας), μαζί με τις εμβόλιμες σχετικές χειρόγραφες σημειώσεις και απαντητικά σχόλια στους επικριτές του, που ο ίδιος είχε κάνει πάνω στο δικό του αντίτυπο.

  

Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με τη βρετανική «Γκάρντιαν», περισσότερες από 4.000 σελίδες, δηλαδή περίπου το ένα πέμπτο του αρχείου του Νεύτωνα, που διατηρεί το φημισμένο πανεπιστήμιο, έχουν ψηφιοποιηθεί και είναι προσβάσιμα online στο πλαίσιο ενός προγράμματος, το οποίο θα δώσει στο ευρύ κοινό πρόσβαση στο έργο και άλλων «κολοσσών» της επιστήμης, όπως ο Δαρβίνος. 

  

Όπως δήλωσε ο υπεύθυνος για την ψηφιοποίηση στη βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ, Γκραντ Γιανγκ, τα χειρόγραφα του Νεύτωνα αποκαλύπτουν τον τρόπο που σκεπτόταν και σταδιακά προχωρούσε στις σημαντικές ανακαλύψεις του, που σφράγισαν τη σύγχρονη επιστήμη."

Για ρίξτε όμως και μια ματιά και στο σημειωματάριό του. Αναγνωρίζετε τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε;

 
http://cudl.lib.cam.ac.uk/view/MS-ADD-03996/9 
 

Θα το δεις και θα πεις κι ένα τραγούδι!

Την Κυριακή που πέρασε η αγαπημένη ξαδέλφη του Δημήτρη, η Ολυμπία (Ολυμπία Σκορδίλη), μας προσκάλεσε στη θεατρική παράσταση που πρωταγωνιστεί με τίτλο « Με το μέτρο του Σαίξπηρ», στο θέατρο Δίπυλον [http://www.dipilon.com/].

            Το θέατρο, στην όμορφη περιοχή του Θησείου, ένα παλιό κτίριο διαμορφωμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να καλύπτει ποικίλες καλλιτεχνικές ανάγκες. Με λίγα λόγια:

Το έργο μας άρεσε. Η διασκευή του σαιξπηρικού «Με το ίδιο μέτρο» μας φάνηκε πετυχημένη και σύγχρονη, χωρίς να γίνεται σε καμία περίπτωση χυδαία. Ο λόγος έρρεε και ενίοτε γινόταν ποιητικός, καθώς η διασκευή δε συνέθλιβε το πρωτότυπο έργο, απλώς το παρουσίαζε με τρόπο αλλιώτικο.

Οι ηθοποιοί ήταν εξαίρετοι. Ζωντανοί, όμορφοι στην τέχνη τους, με καθαρή φωνή και άρθρωση, αυτό που με μια λέξη θα λέγαμε «ταλαντούχοι».

Η σκηνοθέτης Ρ. Μουζενίδου, η οποία έχει κάνει και τη διασκευή του έργου, σα μάνα καθοδηγούσε χωρίς αδικίες τους νεαρούς ηθοποιούς. Μας άρεσε, όπως είπα κι η διασκευή και η σκηνοθεσία της.

Η μουσική, του αγαπημένου Λευτέρη Παπαδόπουλου, όχι μόνο σου έμενε για τον ήχο της, αλλά σου «κόλλαγε» - τη σιγοτραγουδούσα στον Δημήτρη σε όλη την επιστροφή-.

Ο χώρος, ζεστός, άνετος, οικογενειακός…

Όσο για το «μετά»;..

Ένα θα πω: κάθε Κυριακή μετά την παράσταση, στο μικρό και στυλάτο μπαρ στο υπόγειο του θεάτρου γίνεται καραόκε πάρτυ.

Κατεβαίνουμε, λοιπόν, αδελφάκια-ξαδελφάκια περιμένοντας να χαιρετήσουμε την Ολυμπία μας, παίρνουμε το ποτάκι μας, κατεβαίνουν κι οι περισσότεροι ηθοποιοί της παράστασης, κατεβαίνει κι η Ολυμπία μας και με το ένα και το άλλο ξεκινάει το τραγούδι. Πρώτα ξεκίνησαν οι ηθοποιοί ως γνώστες του θέματος, αλλά κι εμείς «ψηνόμασταν». Ε, και ποιοι ξεκίνησαν πρώτοι το τραγούδι; Ο Δημήτρης κι εγώ! Δύο ήταν οι βασικοί λόγοι που πήραμε αυτή τη μεγάλη απόφαση: 1. έπρεπε  να φύγουμε σύντομα, γιατί είχαμε αφήσει με τους δικούς μου το μυρμηγκάκι και είχαμε πει ότι δε θα αργούσαμε, 2. δεν είχαμε τραγουδήσει ξανά σε καραόκε και ήθελα πάααρα πολύ, 3. στο μπαρ ήμασταν μόνο οι της οικογένειας και οι ηθοποιοί, δηλαδή μεταξύ μας. Που ξανά τέτοια ευκαιρία…

            Λέω του Δημητράκου «ΠΑΜΕ». Με δημοκρατικές διαδικασίες (αντιλαμβάνεστε) διαλέγουμε τραγούδι που δεν ήταν άλλο από το αγαπημένο μου “Dancing Queen” των Abba. Κρατάμε κι έναν από τους ηθοποιούς κοντά μας και ξεκινάμε. Έγινε ο χαμός! Κι επειδή «το έχουμε» δεν περιοριστήκαμε στο τραγούδι, αλλά κάναμε βέβαια και το απαραίτητο χορευτικό.

Η οικογένεια να μας αποθεώνει, οι ηθοποιοί να μας χειροκροτούν, μέχρι κι ο μπάρμαν βγήκε και μας κοίταζε (με την καλή έννοια). Ήταν φανταστικά, φοβερά, υπέροχα!

Σας το προτείνω!

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

HUGO

Είδαμε την όμορφη ταινία "Hugo" (http://www.hugomovie.com/) και μεταφερθήκαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού της δεκαετίας του '30, με ένα νεαρό ορφανό αγόρι να αγωνίζεται για τη ζωή φιλοσοφώντας και να ανακαλύπτει τη ζωντανή ιστορία του κινηματογράφου στο πρόσωπο του George Melier.

"Αν ο κόσμος είναι μια τεράστια μηχανή που κάθε κομμάτι της εξυπηρετεί κι έναν συγκεκριμένο σκοπό, τότε κι εμείς που ζούμε σε αυτόν τον κόσμο, σίγουρα για κάποιο λόγο έχουμε έρθει..."

Τα μΠλέξαμε

Εχθές το βράδυ ξέκλεψα λίγο χρόνο αφότου κοιμήθηκε το μικρό μυρμηγκάκι, πλοηγήθηκα  στην ιστοσελίδα www.ftiaxto.gr που μου πρότεινε η φίλη μου η Εύη.

Αυτό που αντίκρισα περιγράφεται γλαφυρότατα με μία και μόνο φράση: «Ωδή στο Πλέξιμο». Πλέξιμο-μείωση πλέκοντας με 2 πόντους μαζί, πλέξιμο-αύξηση πλέκοντας μπρος και πίσω ποδαράκι, πλέξιμο-αύξηση από πόντο προηγούμενης σειράς, πλέξιμο-αύξηση με ζετέ, βασικές πλέξεις πουαντερί… όλα κινέζικα! Για μένα, εννοείται, αφού φαντάζομαι για τους μυημένους στην τέχνη τα παραπάνω ακούγονται οικεία. Ο φτωχός πρωτάρης, όμως, του πλεξίματος χρειάζεται κυριολεκτικά λεξικό για να συνεννοηθεί. Ξένη χώρα μιλάμε: «δε πλεκτό λαντ».

Καθώς, λοιπόν, διάβαζα όλα αυτά τα άγνωστα, αλλά παράλληλα ενδιαφέροντα μου ήρθε η επιθυμία να μάθω να πλέκω (επίσης, μου ήρθε κι η επιθυμία για σοκολάτα, αλλά ορκίζομαι δεν πήγα στο ψυγείο). Αχ, να μπορούσα να πλέξω κι εγώ ένα ζιπουνάκι στο μυρμηγκάκι μου, δυο καλτσούλες, ένα κασκολάκι, ένα σκουφάκι έστω. Μα τίποτε… Ένιωσα τελείως ατάλαντη κι απαίδευτη δεν το κρύβω, αλλά αυτό με πείσμωσε. Θα παρακολουθήσω μαθήματα! Έψαξα λοιπόν και βρήκα πολλά και διάφορα ομολογουμένως. Αλλά είτε είχαν κόστος (το οποίο δεν είναι της παρούσης), είτε γίνονταν μακριά (γιατί είμαι και λίγο τεμπέλα του στυλ «που να τρέχουμε τώρα»).

Ξαφνικά, μέσα στην απελπισία μου και την παρά τρίχα ματαίωση των μεγαλειωδών  σχεδίων μου, να ‘σου και μου ‘ρχεται η σκέψη:  καλέ, η γιαγιά μου κι η φίλη της η κα. Μαίρη ξέρουν να πλέκουν και μάλιστα αριστοτεχνικά (ιδιαίτερα η δεύτερη). Θα μάθω, λοιπόν, από τις καλύτερες. Ιδιαίτερα μαθήματα κατ’ οίκον και δωρεάν παρακαλώ δε συμβαίνει συχνά.

Θα τρέξω αύριο να αγοράσω τις καινούργιες μου γυαλιστερές βελόνες και βουρ με τα μούτρα στη μάθηση. Θα σας ενημερώνω για τις προόδους μου, δεν τη γλιτώνετε.

Ο Δημητράκος μου δε μου συμπαραστάθηκε. Κλαψ… Μου είπε απαξιωτικά: «δε γράφεις την εργασία σου λέω εγώ καλύτερα;». Άπονε! Γι αυτό κι όποιος από εσάς μου πει τα γλυκύτερα λόγια για την καινούργια μου προσπάθεια θα έχει κασκολάκι απ’ τα χεράκια μου… 

Μυρμηγκάκια στον «αέρα»

Όπως σας είπα το προηγούμενο σαββατοκύριακο ήταν πολύ γεμάτο για τα μυρμηγκάκια. Κι αυτό γιατί ανάμεσα στα άλλα που κάναμε ζήσαμε και μια νέα εμπειρία: ο Δημήτρης κι εγώ δώσαμε συνέντευξη σε ραδιοφωνική εκπομπή!

Συγκεκριμένα την Κυριακή στις 12:00 το μεσημέρι στην εκπομπή «Βιβλιοθήκες στα FM» που παρουσιάζουν οι Δ. Πολίτης, Γ. Γλωσσιώτης και Φ. Παυλίδου στον ραδιοφωνικό σταθμό του Ν. Ηρακλείου Αττικής «Επικοινωνία» 94 FM, είχαμε μια όμορφη συζήτηση σχετικά με τη Βιβλιοθήκη που εργάζομαι και την Ιατρική Βιβλιοθηκονομία εν γένει.

            Κατόπιν, λοιπόν, της ευγενικής πρόσκλησης των παρουσιαστών- συνάδελφων βιβλιοθηκονόμων, την οποία με πολύ με χαρά  (και απίστευτη ματαιοδοξία) δεχθήκαμε, συμμετείχαμε στην εκπομπή και μιλήσαμε για όλα: για την Ερευνητική Βιβλιοθήκη όπου εργάζομαι, τις υπηρεσίες και τις πηγές που διαθέτουμε στο κοινό μας, τον ρόλο των Ιατρικών Βιβλιοθηκών στο πλαίσιο του Φορέα που δραστηριοποιούνται, αλλά και το σύγχρονο ρόλο του ιατρικού βιβλιοθηκονόμου και τις προκλήσεις του επαγγέλματος.

Ο Δημήτρης από πλευράς του, είπε ότι η Βιβλιοθήκη είναι το «δεύτερο σπίτι» του ερευνητή μετά τον πάγκο εργασίας του, εξήρε (ας έκανε κι αλλιώς) τη σπουδαιότητα των βιβλιοθηκονόμων, για τους οποίους είπε ότι ως εξειδικευμένοι επιστήμονες της πληροφορίας, είναι σε θέση να την επεξεργαστούν και να τη προσφέρουν με αποτελεσματικό χρηστικό τρόπο. Έτσι λοιπόν, είπε ο καλός μου επιστήμονας, ότι «ο βιβλιοθηκονόμος καλείται να λειτουργήσει ως «πληροφοριακός ερευνητής», να εκπαιδεύσει και να κατευθύνει τον ερευνητή προκειμένου να εκμεταλλευτεί την διαθέσιμη πληροφορία και να την αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο για τις ανάγκες του. Παράλληλα τον βοηθά να παρουσιάσει την δική του επιστημονική εργασία με τον πλέον αξιόπιστο και τεκμηριωμένο τρόπο καθώς ένα μέρος της βασίζεται στις προϊούσες εργασίες άλλων ερευνητικών ομάδων».

Κι εκτός από κουβέντα ενδιαφέρουσα ακούγαμε και τα τραγουδάκια μας, όμορφα και ψυχαγωγικά.

Όλα ωραία και καλά, λοιπόν, τα παιδιά φιλικότατα, ο ηχολήπτης ευγενέστατος, αλλά είχαμε και τα μικροατυχήματά μας. Για δευτερόλεπτα το σήμα του σταθμού έπεσε και μέχρι να επανέλθει η αγωνία μας χτύπησε κόκκινο. Να σας πω μεταξύ μας πιστεύω ότι ήταν δάκτυλος του «Ρυθμού», γιατί του παίρναμε ακροατές, αλλά βέβαια δεν έχω αποδείξεις και δε μ’ αρέσει να κατηγορώ…

Όπως και να χει ένα σας λέω: από τούδε και στο εξής κάθε Κυριακή 10:00-12:00 όλοι τα αφτιά μας στην εκπομπή «Βιβλιοθήκες στα FM» στους 94. Και μουσική και πληροφόρηση και Βιβλιοθήκες εν δράσει!

Και μ’ άρεσε, γιατί να το κρύψω. Τελείωσε, θα τους ζητήσω εκπομπή!

Άλλωστε μου είπαν ότι η φωνή μου ακουγόταν ωραιότατη!

Καλέ, με άκουσε κανείς, εκτός απ’ τη μαμά μου, να επιβεβαιώσει;;;;

Σημειώστε: εκτός εμού (βεβαίως, βεβαίως) μεγάλο ταλέντο είναι κι η φίλη μου η Έφη (που είναι και σπουδαγμένη στο αντικείμενο) και μαζί με τον άλλο φίλο μας τον Δημήτρη (είδατε που τελικά όλοι μια μεγάλη παρέα) θα παρουσιάζουν μουσική εκπομπή ιντερνετικώς στη διεύθυνση www.creatures.gr κάθε Παρασκευή 19:00-20:00. Καλή επιτυχία παιδιά!

Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και χρυσό καλάθι

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε εκτός από το ότι ήταν όμορφο και διασκεδαστικό, για τα τρία μυρμηγκάκια ήταν και δημιουργικό βεβαίως βεβαίως …

Κι αυτό γιατί επιδοθήκαμε με «σθένος» σε μια νέα αλλαγή: το βάψιμο ενός μικρού καλαθιού που τώρα στολίζει το μπάνιο μας.

Το καλαθάκι μας λοιπόν ήταν άσπρο άσπρο και παχύ της κατόχου του καμάρι. Ενώ, όμως το χρώμα του ταίριαζε άψογα στο μπάνιο του προηγούμενου λιλιπούτειου σπιτιού μας, σε τούτο το καινούργιο που είναι στα χρώματα της άμμου και του καφέ, δε μας ενθουσίαζε. Έπρεπε επειγόντως να βαφτεί σε άλλο χρώμα. Πήγαμε λοιπόν στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μας που είχαμε δει κάποια ωραία σπρέι για βάψιμο και επιλέξαμε ένα σε χρυσό χρώμα. Μην τρομάζετε, βγήκε καλό σας λέω…

Το βάψαμε λοιπόν κι έγινε απαστράπτον κι όμορφο και ζηλευτό. Εκεί που δυσκολευτήκαμε μονάχα ήταν με το ύφασμα με το οποίο ήταν επενδυμένο το εσωτερικό του. Σαν από μηχανής θεός, όμως, η γιαγιά μας η καλή, προσέφερε την πολύτιμη βοήθειά της κι όσο κάναμε εμείς το βάψιμο  ως άλλοι Δημήτρηδες Παπαμιχαήληδες στην ταινία Διπλοπενιές (γιατί κι από φωνή-αηδόνι να σημειώσουμε) εκείνη έβγαλε με προσοχή το ύφασμα, το έπλυνε το περιποιήθηκε και όταν τελειώσαμε κι εμείς το τοποθέτησε και πάλι στο εσωτερικό του καλαθιού.

Και επειδή τα λόγια είναι φτώχια και μέρες ΔΝΤ διανύουμε, ιδού και το αποτέλεσμα:

Η κούκλα

Το μικρό μας μυρμηγκάκι τον άλλο μήνα έχει γενέθλια.

Γίνεται 2 ετών!

Ακόμα δε μπορώ να συνειδητοποιήσω πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός και πως από εκεί που την είχα μωρό στην αγκαλιά μου και τη θήλαζα τώρα γυρίζει και μου λέει «μαμά είσαι καλό κορίτσι»…

Συγκινούμε πάντα όταν σκέφτομαι το μικρό μου κοριτσάκι και δεν περνά μέρα που να μην ευχαριστήσω τον Θεό για το ότι  με αξίωσε να γίνω μανούλα.

Θυμάμαι από τις αρχές ακόμα της γνωριμίας μας με τον Δημήτρη τον ρωτούσα «θα κάνουμε όμορφη οικογένεια;» και μου απαντούσε «την ωραιότερη».

Και να που τώρα όντως έχουμε την ωραιότερη οικογένεια. Κι όχι την τέλεια οικογένεια, αλλά την ωραιότερη. Γιατί νομίζω η ομορφιά δεν κρύβεται στην τελειότητα. Κρύβεται στην αγάπη…

Για την αγάπη...

Αχ, αυτός ο μπαμπάς μέρμηγκας όλους τους επιστράτευσε για να πει στη μαμά μυρμηγκούλα "σ' αγαπώ"... Μετά τον Stevie Wonder να 'σου και ο Σερ Ισαάκ Νεύτων!

Σ' αγαπώ κάθε μέρα

Κάθε  πρωί που ξυπνάμε είναι ένας μικρός αγώνας δρόμου. Εντάξει, δεν είμαι και η Μαίρη Παναγιωταρά (διάσημη νοικοκυρά άλλης δεκαετίας) κι ούτε παραπονιέμαι για την πρωινή μου ρουτίνα, γιατί σχεδόν μ' αρέσει. Συνήθως σηκώνομαι νωρίτερα για να τακτοποιήσω πράγματα που εκκρεμούν από την προηγούμενη μέρα και καθώς νιώθω την ενέργειά μου στο ζενίθ, μπορώ μέσα σε λίγη ώρα να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. 

    Σήμερα για παράδειγμα, σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ, ετοίμασα το φαγάκι της μικρής να μαγειρεύεται, έβαλα πλυντήριο, έκανα το μπάνιο μου, εν τω μεταξύ ξυπνάει η μικρή, της φτιάχνω γάλα, την αλλάζω, σηκώνεται κι ο μπαμπάς μας, φτιάχνω κολατσιό για τη δουλειά, ντύνομαι, ντύνω την μικρή, πηγαίνουν κάτω στη γιαγιά, κλείνω το φαγητό, αδειάζω το πλυντήριο, μαζεύω τα σκουπίδια και κατεβαίνουμε να φύγουμε για δουλειά. Πάω να πετάξω τα σκουπίδια στον κάδο κι έρχεται ο Δημήτρης να με πάρει να φύγουμε. Έτσι είναι το πρόγραμμα.

     Σήμερα, όμως, μπαίνω στο αυτοκίνητο κι ακούω τον Δημητράκο μου να μου λέει "Κοριτσάκι μου, σ' αγαπάω και σήμερα και κάθε μέρα" κι' ο Stevie Wonder τραγουδάει...

No New Year's Day to celebrate 
No chocolate covered candy hearts to give away 
No first of spring 
No song to sing 
In fact here's just another ordinary day 

No April rain 
No flowers bloom 
No wedding Saturday within the month of June 
But what it is, is something true 
Made up of these three words that I must say to you 

I just called to say I love you 
I just called to say how much I care 
I just called to say I love you And I mean it from the bottom of my heart 

No summer's high 
No warm July 
No harvest moon to light one tender August night 
No autumn breeze 
No falling leaves 
Not even time for birds to fly to southern skies 

No Libra sun 
No Halloween 
No giving thanks to all the Christmas joy you bring 
But what it is, though old so new 
To fill your heart like no three words could ever do 

I just called to say I love you 
I just called to say how much I care, I do 
I just called to say I love you And I mean it from the bottom of my heart 

I just called to say I love you 
I just called to say how much I care, I do 
I just called to say I love you 
And I mean it from the bottom of my heart, of my heart, 
of my heart 
I just called to say I love you 
I just called to say how much I care, I do 
I just called to say I love you 
And I mean it from the bottom of my heart, of my heart, 
baby of my heart 

Κέικ σοκολάτας

Για να γλυκάνουν λίγο το «πικραχείλι» τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τα μυρμηγκάκια επιδόθηκαν με πάθος στη ζαχαροπλαστική τέχνη.  Κι ως πιστοί υπηρέτες της έφτιαξαν κέικ σοκολάτας, αφράτο και ζουμερό, το οποίο στη συνέχεια άλειψαν με σπιτική μαρμελάδα πορτοκάλι. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έτριψαν και μαύρη σοκολάτα και το στόλισαν με πορτοκαλοκίτρινα ζαχαρένια μπαλαδάκια.

Μμμμμ...

Υ.Γ. 1 Μη ζητήσετε συνταγή... Όχι δεν είναι οικογενειακό μυστικό. Απλώς όπως εύγλωττα λένε "δεν το έχω", κυρίως με τις δοσολογίες. Βάλτε λίγη ζάχαρη, λίγο βούτυρο ή λαδάκι, κανένα αυγουλάκι, λίγο γαλατάκι, ανακατέψτε, μετά βάλτε σιγά σιγά το αλευράκι, λίγη σόδα, λίγο μπέϊκιν, ανακατέψτε πάλι, καμιά βανιλίτσα, κακάο αν το θέλετε σοκολατένιο, ξανά ανακάτεμα, λαδώστε τη φορμίτσα σας (όχι αυτή που φοράτε, το ταψάκι εννοούμε) χύστε τα όλα μέσα, ψήστε το μισή ωρίτσα στο περίπου ανάλογα και με το φούρνο σας (κλασσική ατάκα, θα έσκαγα αν δεν την έγραφα), μετά βγάλτε, ξεφορμάρετε, διακομίστε, ε...και τη συνέχεια την ξέρετε: ΦΑΤΕ ΤΟ!

Υ.Γ.2 Σημειωτέον: Επιτυχία σίγουρη, μη φοβηθείτε, το επιβεβαιώνει άλλωστε το μυρμηγκάκι μου όταν μου λέει γλυκά "Μαμά, είσαι χρυσοχέρα"!

Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας (ή όσα δε μας είπε ο Αίσωπος)

Κάποτε ήταν ένα τζιτζίκι και ένα μυρμήγκι. Το τζιτζίκι είχε φτιάξει την φωλιά του στα κλαδιά ενός δέντρου ενώ το μυρμήγκι στις ρίζες του. Ήταν καλοκαίρι και μόλις ανέτειλε ο ήλιος, το μυρμήγκι ξεκινούσε την εργασία του. Έβγαινε από την φωλιά του και έψαχνε να βρει διάφορους σπόρους. Όταν έβρισκε κάποιον, τον φορτωνόταν στην πλάτη και τον μετάφερε στην φωλιά του όπου τον αποθήκευε. Μερικές φορές οι σπόροι ήταν τόσο μεγάλοι που έπρεπε να τους κομματιάσει πριν τους μεταφέρει και αυτό σήμαινε διπλάσιο κόπο για το μυρμήγκι. Εργαζόταν από την ανατολή μέχρι την δύση του ηλίου. 
Από την άλλη μεριά, το τζιτζίκι, ξυπνούσε αφού είχε σχεδόν μεσημεριάσει. Έβγαινε από την φωλιά του και αφού έτρωγε κάτι πρόχειρα, έπιανε το τραγούδι που μερικές φορές το συνέχιζε ακόμα και μετά τα μεσάνυκτα. Εκτός από το να τρώει και να τραγουδάει δεν έκανε τίποτα άλλο όλη μέρα. Τι όλη μέρα δηλαδή, την μισή μέρα αφού όπως είπαμε ξυπνούσε το μεσημεράκι.
Έτσι περνούσαν οι μέρες η μία μετά την άλλη και ήρθε ο καιρός που έφυγε το καλοκαίρι και έδωσε την θέση του στο φθινόπωρο. Ο ουρανός συννέφιασε, ψιλή βροχή άρχισε να πέφτει και τα φύλλα τον δέντρων ένα ένα ξεράθηκαν και έπεσαν στην γη.
Το μυρμήγκι έχοντας αρκετές προμήθειες για να περάσει μέχρι την άνοιξη, καθόταν και απολάμβανε τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες της βροχής καθώς έπεφταν πάνω στα ξερά φύλλα. Από την άλλη μεριά, το τζιτζίκι έψαχνε απεγνωσμένα να βρει κάτι να φάει αλλά δεν υπήρχε τίποτα αφού όλα τα φύλλα, όπως είπαμε, είχαν ξεραθεί. Μην αντέχοντας άλλο την πείνα, πήγε στον γείτονα του, το μυρμήγκι, και του είπε:
- Καλέ μου γείτονα, σε παρακαλώ, δώσε μου κάτι να φάω γιατί όλα τα φύλλα έχουν ξεραθεί και δεν υπάρχει τροφή πουθενά.
- Καλά, όλο το καλοκαίρι τι έκανες; Ρώτησε το μυρμήγκι.
- Α! Το καλοκαίρι δεν πρόλαβα να μαζέψω τροφές γιατί είχα πολύ κέφι και τραγούδαγα όλη μέρα.
- Ε! Αφού τραγούδαγες το καλοκαίρι, ήρθε τώρα ο καιρός να χορέψεις. Είπε το μυρμήγκι και γύρισε να δει κάτι αργοπορημένα πουλιά που πετούσαν προς το νότο.

Το παραμύθι μας όμως δεν τελειώνει εδώ.

Μάλλον, τώρα αρχίζει.

Κι αυτό γιατί ο τζίτζικας δεν έμεινε άπραγος. Τα λόγια του μυρμηγκιού σφυροκόπησαν τα ντελικάτα αφτιά του. Μάλλον δεν ήξερε το άθλιο μυρμήγκι με ποιον τα είχε βάλει:

«Ώστε έτσι ανόητο μυρμήγκι, δε θα μου δώσεις κάτι να φάω!», είπε θυμωμένος και τα μάτια του πέταξαν σπίθες. «Ας μην είχα βάλει όλους μου τους σπόρους σε λογαριασμό στην Ελβετία και θα σου έλεγα εγώ!». «Θαρρείς πως έχω την ανάγκη σου;», συνέχισε μανιασμένος. «Αφού δε με κερνάς τους σπόρους σου με το καλό, θα σου τους πάρω με το άγριο!».

Εκείνο που δε σας είπαμε πριν και που διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του παραμυθιού είναι ότι ο τζίτζικας καταγόταν από αριστοκρατική γενιά και στο επάγγελμα ήταν πολιτικός. Στην πραγματικότητα δεν είχε καν ανάγκη να δουλεύει και το τραγούδι ήτανε για το κέφι του. Βέβαια, με αυτό κέρδισε οπαδούς, φίλους εγκάρδιους, άμυαλα έντομα που τα σαγήνευε με τα γλυκά του λόγια κι εκείνα τον

ακολουθούσαν.

Έτσι και έγινε. Ο τζίτζικας πήγε στον φίλο του τον κάμπια και αμέσως θέσπισαν νόμο σκληρό και άδικο που αφορούσε στα μυρμήγκια και στο βιός τους. Στο νόμο αυτό δώσαν το όνομα «φορολογία». Έτσι ο τζίτζικας και η εκλεκτή παρέα του άνετοι θα περνούσαν το καλοκαίρι τραγουδώντας και το χειμώνα βασιλικά και πάλι θα την έβγαζαν εισπράττοντας «φορολογία» απ τα φτωχά μυρμήγκια.

Και οι χειμώνες πέρναγαν και τα τζιτζίκια όλο και περισσότερα ζητούσαν και τα μυρμήγκια όλο και περισσότερο πληρώνανε:

-          Φόρο εισοδήματος (που αντιστοιχούσε στους σπόρους που είχε μαζέψει το μυρμήγκι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού).

-          Φόρο κατοικίας (που υπολογιζόταν επί των εκατοστών μέτρων της φωλιάς του μυρμηγκιού στις ρίζες του δέντρου)

-          Φόρο κληρονομιάς (επειδή το μυρμήγκι είχε κληρονομήσει από τη γιαγιά του και μια φωλίτσα σε ένα διπλανό δέντρο)

-          Επιπρόσθετο Φόρο φωτισμού (γιατί στη φωλίτσα του στις ρίζες του δέντρου είχε ένα - δύο μικρά παραθυράκια κι έμπαινε μέσα από εκεί το φως του ήλιου)

Τα μυρμηγκάκια έδιναν και έδιναν και έδιναν, ώσπου στερέψαν πια οι αποθηκούλες τους κι άλλο δεν είχαν πια να δώσουν. Ο νόμος όμως νόμος. Βαρύς, σκληρός και αμείλικτος. Για να ανταποκριθούν βγαίναν και το χειμώνα για να μαζέψουν σπόρους – άδικος κόπος, αφού το κρύο τα πάγωνε κι εκείνα ξεψυχούσαν. Και ο καιρός περνούσε και τα τζιτζίκια χαίρονταν την καλοπέραση τους και τα μυρμήγκια πέθαιναν στο βάρος της ασχήμιας.

Ώσπου μια μέρα άνοιξη, μια οικογένεια μυρμηγκιών γέννησε ένα μικράκι. Κι ήτανε έξυπνο πολύ, με αγάπη στην καρδιά του. Κι εκείνο το κατάλαβε πως πια δεν πάει άλλο, πως η ζωή των μυρμηγκιών ήταν μαρτύριο σκέτο. Και έτσι όπως μεγάλωνε, μαζί του κι η σοφία, στα χέρια του αποφάσισε την τύχη του να πάρει. Βγήκε, το βροντοφώναξε και άλλοι ακολουθήσαν. Είπαν πως μάλλον θα βλεπαν κι εκείνα άσπρη μέρα κι απ το ζυγό του τζίτζικα ελεύθερα θα βγαίναν.

Το τέλος είναι άγνωστο, τι έγιναν, που πήγαν. Άλλοι λένε ότι δυστυχώς τα μυρμηγκάκια χάσαν. Οι τζίτζικες ήταν πολλοί και πνίξαν την ελπίδα.

Άλλοι, όμως, λεν πως τελικά εκείνο το μικράκι δουλίτσα έκανε καλή και δίδαξε αγάπη, ελπίδα κι όνειρο κι αυτό ήταν η αρχή. Έγινε «επανάσταση» και τα μυρμήγκια αντάρτες και πήραν πίσω τη ζωή εκείνη των παππούδων.

Μακάρι…

Άλλαξέ το

Το τελευταίο διάστημα τα μυρμηγκάκια παρακολουθούν μια ιστοσελίδα αλλαγών και ανατροπών θα την λέγαμε, με τίτλο Ikea Hackers [http://www.ikeahackers.net/], καθώς σε αυτή άνθρωποι δημιουργικοί που πιάνουν τα χέρια τους αγοράζουν από το γνωστό μας κατάστημα ΙΚΕΑ διάφορα οικονομικά είδη και στην κυριολεξία «τους αλλάζουν τα φώτα». Μπορεί να είναι ράφια, κρεμάστρες, καθρέφτες, σεντόνια ό,τι βάζει ο νους και τα μεταποιούν με τέτοιο τρόπο, ώστε τελικά δε θυμίζουν σε τίποτε την αρχική τους προέλευση. Παίρνουν το χαρακτήρα, το ύφος και το γούστο του καθενός και μερικά είναι όντως κομψοτεχνήματα. Αφήστε δε που ενίοτε σχολιάζεις «καλά πως το σκέφτηκε τώρα αυτό ο άνθρωπος».

     Από εκεί, λοιπόν, τα μυρμηγκάκια παίρνουν ιδέες για κατασκευές, με ιδιαίτερη προτίμηση βέβαια σε αυτές που αφορούν σε παιδικά δωμάτια και σε παιχνίδια.

    Με χαρά και τόλμη (ταρατατζούμ-ταρατατζούμ) σας παρουσιάζουμε την πρώτη μας κατασκευή. Βέβαια, να ομολογήσουμε ότι καθώς μόλις πρόσφατα ξεκινήσαμε την καριέρα μας ως τύποι «άλλαξέ το», οι κατασκευές μας είναι κάπως απλές. Αλλά, δεν πτοούμαστε…

     Λοιπόν, η ιστορία έχει ως εξής: στο δωμάτιο του μικρού «μυρμηγκακίου» επάνω στο κομοδίνο της είχαμε τοποθετήσει κορνίζα με φωτογραφία των τριών μας. Προς αποφυγή ατυχημάτων, είχαμε επιλέξει μια απλή κορνίζα από χαρτί αγορασμένη από το ΙΚΕΑ, της οποίας κάτι έλειπε… και το βρήκαμε τι ήταν αυτό. Ήταν μια παιχνιδιάρικη διάθεση, λίγο χρώμα και ζωντάνια για να ταιριάζει καλύτερα στο μυρμηγκοδωμάτιο. Έτσι, την πήραμε και της κολλήσαμε επάνω «μπιρμπιλάκια» όπως τα λέμε, μικρές διακοσμητικές φιγουρίτσες από φελιζόλ.

Ιδού το πριν:

Ιδού και το μετά:

Και που να δείτε και τις φατσούλες μας μέσα.

Αριστούργημα…

Τα τρία μυρμηγκάκια

Τα τρία μυρμηγκάκια


Τα τρία μυρμηγκάκια
μπαμπάς, μαμά, παιδί
περνάνε ποταμάκι
χαρούμενοι κι οι τρεις.

Τι ωραία, τι καλά
περάσαμε κι οι εφτά
λέει το μυρμηγκάκι
τρελό από χαρά.

Γιατί λέτε παιδάκια
το μυρμηγκάκι λέει
εφτά αντί για τρεις;

Γιατί το μερμηγκάκι
δεν ξέρει να μετράει
όπως μετράμε εμείς. 


Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Λουκιανός Κηλαηδόνης