Πετάξαμε την πιπίλα (?)

Επτάμισι ώρα το πρωί μέσα στην κουζίνα χορεύουμε οι τρεις μας "το χορό του μεγάλου παιδιού"!

Δύο λεπτά πριν είχε προηγηθεί ο ακόλουθος διάλογος ανάμεσα σε εμένα και το μυρμηγκάκι:
- Μαμά, θέλω να πάρω στη γιαγιά αυτό το άσπρο μεγάλο βιβλίο. (ένας τεράστιος αρχαίος δικός μου τόμος με διηγήματα του Παπαδιαμάντη κ.α.)
- Μα αυτό το βιβλίο είναι για μεγάλα παιδιά.
- Πόσο μεγάλα παιδιά;
- Να, για παιδιά που δεν φοράνε πιπίλα.
- Θα την πετάξω!
- Τι εννοείς θα την πετάξεις;
- Θα την πετάξω στα σκουπίδια της κουζίνας! Που είναι;

Την παίρνει και γεμάτη αποφασιστικότητα πάει στην κουζίνα, ανοίγει το ντουλάπι του κάδου και την πετάει μέσα. "Την πέταξα, την πέταξα!" ακούγονται ξεφωνητά. "Μπαμπά την πέταξα!" - "Μαμά την πέταξα!".

Την άλλη εβδομάδα, το μυρμηγκάκι γίνεται τριών χρονών. Η πιπίλα όμως, μαζί με το μικρό μαξιλαράκι της, το "μάη" της όπως το λέει, ήταν ως τώρα τα δύο μαγικά συστατικά για ένα γλυκό νανούρισμα. Τη φορούσε τα βράδια ή όποτε ήθελε να χουζουρέψει μαζί με το μαξιλαράκι της. Είχαμε κάνει όλες τις συνήθεις συζητήσεις το προηγούμενο διάστημα, όπως ότι τώρα είσαι μεγάλο παιδάκι, αλλά σ' αυτό η απάντηση που μας έδινε ήταν ότι "δεν είμαι ακόμα μεγάλο παιδάκι - δεν πάω σχολείο!". Έπειτα της λέγαμε πως έχεις εμάς και η αγκαλιά μας είναι πάντα ανοιχτή και πρέπει να νιώθεις ασφαλής γιατί ο Χριστούλης κι η Παναγίτσα σε φυλάνε. Επίσης, τελευταία της έφερνε καμιά φορά αηδία και το καταλάβαινε κι η ίδια πως η περίοδος της πιπίλας έφτανε σιγά σιγά στο τέλος της. Όμως και πάλι όλο και κάτι είχε να αντιπαραθέσει. Έπειτα δεν την πιέζαμε γιατί έκανε πρόοδο σε άλλα θέματα, όπως η τουαλέτα. 

Και να που σήμερα το πρωί, το μικρό μου πήρε από μόνο του τη μεγάλη απόφαση. Τρία λεπτά μετά το πανηγύρι του μεγάλου παιδιού, έρχεται με mauvais tete :- (  και μου λέει "πέταξα την πιπίλα μου"...

κι ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. 

- Το καλύτερο δε σου το είπα, της λέω.

- Τι είναι; μου απαντά.

- Έχουμε μια έκπληξη για τη μεγάλη μέρα που έγινες μεγάλο παιδί και πέταξες την πιπίλα.

- Δώρο; ξαναφωτίστηκε το πρόσωπό της.

- Ναι.

Ένα από τα χριστουγεννιάτικα δώρα της ήταν το σπίτι της Πόλυ Πόκετ και δεν της το είχαμε δώσει, καθώς είχε τόσα άλλα και δε θέλαμε να της πέσουνε όλα μαζί, γιατί όλα μαζί χάνουν τη μαγεία τους. Έτσι, σήμερα ήταν η κατάλληλη μέρα. Το πήρε με χαρά κι από οτι  μου λένε από το σπίτι ως τώρα δεν έχει αναφέρει καθόλου την άσπονδη φίλη της. Για να δούμε το μεσημέρι και πολύ περισσότερο σήμερα το βράδυ τι μας επιφυλάσσει η θεά της πιπίλας... γλυκό ύπνο ή κάποιο τσικνοπεμπτιάτικο ξενύχτι;

Όπως και να χει θα αποχαιρετήσω κι εγώ την παλιά μου συντρόφισσα. 

Γεια σου πιπίλα, θα σε δω στο επόμενο παιδάκι!

 αυτές ήταν οι πιπίλες μας (avent)

Να και μια μυρμηγκο-πιπιλο-φωτογραφία από τα παλιά - έτσι ως ύστατη ανάμνηση