Θα το δεις και θα πεις κι ένα τραγούδι!

Την Κυριακή που πέρασε η αγαπημένη ξαδέλφη του Δημήτρη, η Ολυμπία (Ολυμπία Σκορδίλη), μας προσκάλεσε στη θεατρική παράσταση που πρωταγωνιστεί με τίτλο « Με το μέτρο του Σαίξπηρ», στο θέατρο Δίπυλον [http://www.dipilon.com/].

            Το θέατρο, στην όμορφη περιοχή του Θησείου, ένα παλιό κτίριο διαμορφωμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να καλύπτει ποικίλες καλλιτεχνικές ανάγκες. Με λίγα λόγια:

Το έργο μας άρεσε. Η διασκευή του σαιξπηρικού «Με το ίδιο μέτρο» μας φάνηκε πετυχημένη και σύγχρονη, χωρίς να γίνεται σε καμία περίπτωση χυδαία. Ο λόγος έρρεε και ενίοτε γινόταν ποιητικός, καθώς η διασκευή δε συνέθλιβε το πρωτότυπο έργο, απλώς το παρουσίαζε με τρόπο αλλιώτικο.

Οι ηθοποιοί ήταν εξαίρετοι. Ζωντανοί, όμορφοι στην τέχνη τους, με καθαρή φωνή και άρθρωση, αυτό που με μια λέξη θα λέγαμε «ταλαντούχοι».

Η σκηνοθέτης Ρ. Μουζενίδου, η οποία έχει κάνει και τη διασκευή του έργου, σα μάνα καθοδηγούσε χωρίς αδικίες τους νεαρούς ηθοποιούς. Μας άρεσε, όπως είπα κι η διασκευή και η σκηνοθεσία της.

Η μουσική, του αγαπημένου Λευτέρη Παπαδόπουλου, όχι μόνο σου έμενε για τον ήχο της, αλλά σου «κόλλαγε» - τη σιγοτραγουδούσα στον Δημήτρη σε όλη την επιστροφή-.

Ο χώρος, ζεστός, άνετος, οικογενειακός…

Όσο για το «μετά»;..

Ένα θα πω: κάθε Κυριακή μετά την παράσταση, στο μικρό και στυλάτο μπαρ στο υπόγειο του θεάτρου γίνεται καραόκε πάρτυ.

Κατεβαίνουμε, λοιπόν, αδελφάκια-ξαδελφάκια περιμένοντας να χαιρετήσουμε την Ολυμπία μας, παίρνουμε το ποτάκι μας, κατεβαίνουν κι οι περισσότεροι ηθοποιοί της παράστασης, κατεβαίνει κι η Ολυμπία μας και με το ένα και το άλλο ξεκινάει το τραγούδι. Πρώτα ξεκίνησαν οι ηθοποιοί ως γνώστες του θέματος, αλλά κι εμείς «ψηνόμασταν». Ε, και ποιοι ξεκίνησαν πρώτοι το τραγούδι; Ο Δημήτρης κι εγώ! Δύο ήταν οι βασικοί λόγοι που πήραμε αυτή τη μεγάλη απόφαση: 1. έπρεπε  να φύγουμε σύντομα, γιατί είχαμε αφήσει με τους δικούς μου το μυρμηγκάκι και είχαμε πει ότι δε θα αργούσαμε, 2. δεν είχαμε τραγουδήσει ξανά σε καραόκε και ήθελα πάααρα πολύ, 3. στο μπαρ ήμασταν μόνο οι της οικογένειας και οι ηθοποιοί, δηλαδή μεταξύ μας. Που ξανά τέτοια ευκαιρία…

            Λέω του Δημητράκου «ΠΑΜΕ». Με δημοκρατικές διαδικασίες (αντιλαμβάνεστε) διαλέγουμε τραγούδι που δεν ήταν άλλο από το αγαπημένο μου “Dancing Queen” των Abba. Κρατάμε κι έναν από τους ηθοποιούς κοντά μας και ξεκινάμε. Έγινε ο χαμός! Κι επειδή «το έχουμε» δεν περιοριστήκαμε στο τραγούδι, αλλά κάναμε βέβαια και το απαραίτητο χορευτικό.

Η οικογένεια να μας αποθεώνει, οι ηθοποιοί να μας χειροκροτούν, μέχρι κι ο μπάρμαν βγήκε και μας κοίταζε (με την καλή έννοια). Ήταν φανταστικά, φοβερά, υπέροχα!

Σας το προτείνω!