Ποτέ δεν είναι αργά για να πει κανείς "Καλό Καλοκαίρι"!
Είμαστε ακόμα στην αρχή του. Τα σχολεία κλείνουν σιγά σιγά κι όσα παιδάκια δε διασκεδάσουν σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις, έχουν ήδη φύγει με τον παππού και τη γιαγιά τους για το χωριό...
Στα δεύτερα παιδάκια ανήκει και το μυρμηγκάκι μου που πήγε στην Κόρινθο να κάνει τα μπανάκια του. Μεγάλο πια, ανεξάρτητο, γεμάτο όρεξη για μπάνια και φύση. Της τηλεφωνώ και μου λέει "μαμά, γιατί με πήρες;;"¨κι αυτό αν και με κάνει να νιώθω αμήχανη (τόσο μεγάλωσε πια;), την ίδια στιγμή με γεμίζει άπλετη χαρά. Γιατί ξέρω πως περνάει καλά, πως είναι χαρούμενη, πως έχει γύρω της ανθρώπους που την αγαπούν και τη νοιάζονται. Γιατί κάνει τα μπάνια της και χαίρεται τη φύση, τα δέντρα, τα φρούτα, τη γη...
Μου έχει αφήσει όμως τις ζωγραφιές της να μου κάνουν παρέα.
Μία από τις πιο πρόσφατες, τα "δέντρα" της, όπως το κτηματάκι που περνάει τις διακοπές της στην Κόρινθο. Δέντρα γεμάτα καρπούς, πορτοκάλια, λεμόνια, μήλα... κι ο ήλιος της, μεγάλος, αισιόδοξος, λαμπερός, όπως και ο γαλάζιος ουρανός της.
Θα ανεβάζω σιγά σιγά τις ζωγραφιές της για να τις έχω παντού μαζί μου (εκτός από την καρδιά μου) να μου κρατούν συντροφιά τα ζεστές καλοκαιρινές μέρες μακριά της...
Άντε, καλό μας καλοκαίρι...
