Χιόνια στο καμπαναριό

Ξυπνήσαμε το πρωί οι καλοί σου, πάμε μπάνιο και μετά κουζίνα. Ανοίγουμε παράθυρο και ... οποία έκπληξη! Είχαμε ένα χιονισμένο τοπίο να ξεδιπλώνεται μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας. Καλά, του Δημήτρη τα μάτια δεν ήταν και τόσο έκθαμβα γιατί είχε δει το δελτίο καιρού. Εγώ, όμως, που είμαι η προσωποποίηση του ντύνομαι άλλα ντ' άλλα γιατί δεν ξέρω τον καιρό, πέρα από τα βασικά βεβαίως βεβαίως -χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο-, ένιωσα σαν ηρωίδα καρτ-ποστάλ με πιτζάμες. 

Όλα τριγύρω λευκά και το χιόνι έπεφτε αμείωτο, αλλά όχι τόσο ώστε να μας κρατήσει στο σπίτι για ζεστή σοκολάτα και χουχούλιασμα. Ας είναι...

Το μυρμηγκάκι κοιμάται ακόμα. Δεν το ξυπνώ. Είναι γλυκός ο πρωινός ο ύπνος κι άλλωστε γρήγορα ξυπνά από μόνο του. Λέω του Δημήτρη "πάρε μηχανή να βγάλω φωτογραφίες στο δρόμο για να τις ανεβάσω μετά στα Μυρμηγκάκια κι άλλαξέ μου μπαταρίες γιατί μου τέλειωσαν". 

Φεύγουμε βιαστικά, ντυμένοι σα στρουμπουλά κρεμμυδάκια. Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου γράφει 0 βαθμούς Κελσίου. Μα που ζω η Σβετλάνα;;; 

Πάω να ανοίξω τη μηχανή μου για να απαθανατίσει τις επικές στιγμές. 

-Δημήτρη, γιατί δε δουλεύει η μηχανή;

-Δεν ξέρω.

-Άλλαξες τις μπαταρίες;

-Ε, βέβαια.

-Έβαλες καινούργιες;

-Έβαλα κάποιες που έβγαλα προχθές από παιχνίδια της μικρής. Είδες τι οικονόμος;;;

- ...

-Τι;

- ...

-Τι δεν έκανα πάλι καλά;;;

-Τίποτε αγάπη μου. Ας χαρούμε μόνοι μας αυτές τις χιονισμένες στιγμές, χωρίς το βλέμμα του άγρυπνου ρεπόρτερ που θολώνει το μάτι μου.

Έτσι φτάσαμε στη δουλειά κι από πάνω μας ο Θεός έριχνε ζάχαρη άχνη με το σουρωτήρι. Τι καλά!

Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο. Για κάτσε. Παίρνω λίγο από το χιόνι που έμεινε σε μια μικρή γωνιά του παραθύρου μου. 

ΦΛΑΠ!

-Καλό υπόλοιπο χειμώνα αγάπη μου...