Σπιτική λεμονάδα

Το προηγούμενο βράδυ της περίφημης "σφαλιάρας" είχα φτιάξει ωραία σπιτική λεμονάδα και σκόπευα να την ανεβάσω στο μπλογκ. Το άλλο πρωί, συνέβη η τηλεοπτική "η σφαλιάρα"... Και δεν ανέβασα τελικά τη σπιτική λεμονάδα μου. Σκεφτόμουν, "αν γράψω σήμερα, μια τέτοια μέρα που τόσο σημαντικά γεγονότα συμβαίνουν στη χώρα μας, για μια απλή σπιτική -αλλά πεντανόστιμη κατά τα άλλα- λεμονάδα, ο κόσμος θα με περάσει για ούφο". Θα πουν, "εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτή στύβει λεμόνια".

Πολλές φορές έχω αυτές τις σκέψεις. Δηλαδή, τι γράφω στα Τρία Μυρμηγκάκια. Συμβαίνουν τόσα και τόσα κι εγώ γράφω το μυρμηγκάκι έκανε αυτό και το μυρμηγκάκι έκανε εκείνο ή γράφω για συνταγές μαγειρικής ή οτι κάναμε την τάδε ή τη δείνα κατασκευή.

Είμαι εκτός τόπου και χρόνου;

Τι είναι εκείνο που με οδηγεί στο να γράφω για τα απλά (και ασήμαντα) γεγονότα της καθημερινότητάς μου κι όχι για τα σημαντικά που συμβαίνουν τριγύρω. Το μυρμηγκάκι είναι σημαντικό. Αλλά είναι σημαντικό μόνο για εμένα. 

Πρόσφατα, απέλυσαν φίλους μου βιβλιοθηκονόμους (έβγαλαν άκυρες τις συμβάσεις τους για την ακρίβεια). Και στενοχωρήθηκα τόσο πολύ. Είπε ο άνθρωπος, "πώς θα πω στο παιδί μου οτι με απέλυσαν; Πώς θα το πω στους γονείς μου;". Της συζύγου του η σύμβαση λήγει τον άλλο μήνα...

Δεν είμαι απολιτίκ.

Όμως, προτιμώ να γράφω για τις λεμονάδες μου.

Μπορεί τα Τρία Μυρμηγκάκια να είναι η ψυχοθεραπεία μου. Μπορεί γράφοντας για λεμονάδες να ξορκίζω το κακό. Μπορεί αυτή η λεμονάδα να μου δίνει την ψευδαίσθηση οτι όλα είναι καλά. Έχω την πολυτέλεια ακόμα να γράφω για δροσερές λεμονάδες. 

Είμαι λυπημένη για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Όμως πεισματικά, ίσως και ηλιθίως, θα συνεχίσω να γράφω για λεμονάδες. 

Αυτά.