Τα πρόσωπα της λύπης

Η δημοσίευση της Χρύσας στην "Κιβωτό" με τίτλο "Η υποκρισία της Αθωότητας" [ http://ark-kibwtos.blogspot.com/ ] ήταν η αιτία που συμπληρωματικά θα ήθελα να πω τις σκέψεις μου σχετικά με το θέμα που κυριαρχεί στην επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες, αυτό των ιερόδουλων/φορέων του AIDS. Και λέω συμπληρωματικά, γιατί συμφωνώ στο ακέραιο με τα όσα έγραψε.

Μου συνέβη, λοιπόν, το εξής. Το σχετικό άρθρο στην εφημερίδα συνοδευόταν με φωτογραφίες των γυναικών αυτών. Κάτω από κάθε φωτογραφία, υπήρχαν τα πλήρη στοιχεία τους: το ονοματεπώνυμό τους, όνομα πατρός, όνομα μητρός, ημερομηνία και τόπος γέννησης, τόπος καταγωγής και τόπος  κατοικίας. 

Διάβασα τα πλήρη στοιχεία τους. Ήταν κορίτσια που τα έλεγαν (λέω από το μυαλό μου τώρα) Μαρία, Κατερίνα, Αγγελική. Είχαν γεννηθεί (και πάλι ας πούμε) στην Αθήνα, στην Πάτρα, στην Αλεξανδρούπολη. Είχαν μαμά, είχαν και μπαμπά. Άλλες είχαν τόπο κατοικίας, άλλες δήλωναν άστεγες.

Κι έπειτα, κοίταξα τα πρόσωπά τους. Και με έπιασε μια μανία και τις παρατηρούσα ώρα. Ήτανε πρόσωπα ανέκφραστα, μάτια κενά, που όμως μου φάνηκε ανάβλυζαν όλη τη λύπη και όλες τις πληγές της Γης. Ήτανε νέες κοπέλες (έτσι έλεγαν τα στοιχεία), μικρές, μικρότερές μας κι όμως τίποτε επάνω τους δεν πρόδιδε ζωή, τίποτε επάνω τους δεν πρόδιδε ανάσα. Λες κι ήταν "ξέπνοες"...

Και μου ήρθε να κλαίω. 

Και μου ήρθαν στο μυαλό όλα εκείνα τα κοινότυπα (;) ερωτήματα:

Πώς έγινε αυτό; 

Πώς έγιναν πόρνες; 

Πώς έγιναν ναρκομανείς; 

Τι συνέβη στη ζωή τους; 

Δεν είχαν χρήματα; 

Πίστεψαν σε ψεύτικες υποσχέσεις; 

Δεν τις φρόντιζαν οι γονείς τους; 

Ποιος φταίει; 

Φταίνε εκείνες; 

Φταίει το κράτος; 

Φταίει η κοινωνία; 

Φταίνε οι έμποροι ναρκωτικών; 

Φταίνε οι σύγχρονοι "δουλέμποροι"; 

Πώς έγινε αυτό;...

Θα μου πεις "χαίρω πολύ"!

Μιλάς για το "αρχαιότερο επάγγελμα", έτσι δεν το χαρακτηρίζουν; 

Όμως, θα πρέπει πάντα να ήταν τόσο "θλιβερό", τόσο "απάνθρωπο", τόσο "εξοργιστικό".

Και θα μπορούσαμε στη θέση τους να ήμασταν εγώ, κι εσύ, κι εσύ... Θα μπορούσαν να είναι φίλες μας, αδελφές, γειτόνισσες...

Δε λέω "ευτυχώς" που δεν είμαστε στη θέση τους.

Λέω, "δυστυχώς" που δεν είναι εκείνες στη δική μας.