"Ντουλάπι"... άνοιξε!

Θαρρώ πως ένα από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των παιδιών, ήδη από τα πολύ παλιά χρόνια, είναι τα ντουλάπια. Αν και ακούγεται παράξενο, πάντα ήταν νομίζω ένας πόλος έλξης που συνδύαζε την ίντριγκα του μυστηρίου και τη χαρά της ανακάλυψης: συστατικά αλάνθαστα για να τα ανεβάσουν πρώτα στη λίστα των παιδικών προτιμήσεων. Η κουζίνα; Γεμάτη από ντουλάπια. Το μπάνιο; Επίσης. Τα υπνοδωμάτια; Η χαρά του μαραγκού. Ευτυχώς για τα παιδιά, τα σύγχρονα σπίτια ακόμα περισσότερο, λόγω των αυξανόμενων αναγκών, αυξάνουν και τον αριθμό των ντουλαπιών. Αυξάνει έτσι κατακόρυφα για τα παιδιά η περιπέτεια και η μαγεία της ανακάλυψης...

Το μυρμηγκάκι μου αμέριμνο επί τον έργον

Δείτε το μυρμηγκάκι για παράδειγμα. Μόλις δύο χρονών και κάτι ψιλά και γνωρίζει με ακρίβεια ντοματοπελτέ όλα τα κρυμμένα μυστικά στα ντουλάπια της κουζίνας μας. Ξέρει που βάζουμε το καθετί κι ενώ αρέσκεται στο να ανοίγει τα ντουλάπια και να κοιτάζει μέσα, βγάζοντας ενθουσιώδη επιφωνήματα του τύπου "Ωωωωωωωω, μαμά, πήρες και φρυγανιές!" -ευτυχώς για εμάς- μένει ως εκεί, σε αντίθεση με τον συνομήλικο Κωσταντή που ως άλλος Ιντιάνα Τζόουνς κατεβάζει το περιεχόμενο των ντουλαπιών της μαμάς του σε χρόνο ντε-τε εκθέτοντάς το όμορφα όμορφα στο πάτωμα... Στην κουζίνα έχεις ποικιλία. Θα βρεις τρόφιμα, αλλά θα βρεις και κουζινικά. Ναι, ναι, ξέρεις εσύ. Τις κατσαρολίτσες σου, τα τηγανάκια σου, τα μπρίκια του καφέ. Αυτά  τα τελευταία είναι το κάτι άλλο. Δίνουν μια προστιθέμενη αξία στο παιχνίδι του κρυμμένου ντουλαπιού. Ήξερες εσύ μέχρι πρότινος τι ωραίο θόρυβο... ε, μουσική ήθελα να πω, κάνουν οι κατσαρόλες σου όταν τις χτυπάς ευχάριστα με την κουτάλα που ανακατεύεις τις φακές; Ήξερες εσύ - που θέλεις να λέγεσαι και του Ωδείου- τι γλυκάκουστη (γλωσσοπλάστης εδώ) μελωδία βγαίνει αν πάρεις δυο καπάκια κατσαρόλας και τα κοπανάς... Ποια μουσικά όργανα και ανοησίες! Και πάλι ευτυχώς για εμάς, το μυρμηγκάκι περιορίζεται το καλό μου στα κανονικά του παιχνίδια, μουσικά ή μη, και δε μου έχει κάνει ακόμα την κουζίνα Albert Hall.

Αλλά και για τα ντουλάπια των υπόλοιπων δωματίων, τι να πει κανείς; Μήπως δεν έχει το μπάνιο τις κρυψώνες του Αλί Μπαμπά αυτοπροσώπως; Άσε δε τις ντουλάπες στις κρεβατοκάμαρες! Η ευτυχία του ενδυματολόγου. Ο Κωσταντής που λέγαμε, ανοίγει και τη ντουλάπα της μαμάς του και τι καπελάκι με τσαντούλα αραδιάζει, δε λέγεται. Στου πατέρα τη ντουλάπα, τι να κάνει το παιδί; Έχουν στρας οι μπλούζες του μπαμπά; Έχουν πούλιες τα καπέλα του; Που θα πέσει το παιδικό μάτι; Και χέρι κατ' επέκταση. Το ίδιο και το μυρμηγκάκι. Ξέρει όλα μου τα καλσόν καλύτερα κι από εμένα την ίδια. "Ωωωωωωω, μαμά, καινούργιο καλσόν! Είναι κίτρινο;". Όχι πουλάκι μου, είναι μαύρο κι άραχνο. Αν θέλει το παιδί να βάλει χρώμα στη ζωή σου...

Το θέμα, λοιπόν, είναι πως τα ντουλάπια πάντα ήταν, είναι και θα είναι παιχνίδι για τα παιδιά. Και για μας ήταν και για εκείνα είναι. Στο βαθμό, λοιπόν, που η εξερεύνησή τους δε μετατρέπεται σε πελώρια αταξία, αφήστε να ανακαλύψουν τον κόσμο. Είναι κι αυτά κομμάτι του... όσο απλό κι αν ακούγεται.