Ο μικρός ραφτάκος

Ο μικρός ραφτάκος είμαι εγώ. Τον κουβαλάω μέσα μου από παλιά, τότε που η γιαγιά μου μού έλεγε το βράδια για να κοιμηθώ το ομότιτλο παραμύθι. "Δέκα με το χέρι και που να βγάλω το μαχαίρι". Αν και οι δέκα που είχε σκοτώσει ο μικρός ραφτάκος ήταν μύγες, οι εχθροί του οι μη γνωρίζοντας αυτή τη σημαντική πληροφορία τον πέρναγαν για φοβερό και τρομερό αντίπαλο. Έπειτα, είναι και τα γονίδια της προγιαγιάς μου της Σοφίας, μοδίστρας στην τέχνη. Είναι κι η ραπτομηχανή που μου 'χε πάρει ο Δημητράκος, οπότε όλα συνωμότησαν εναντίον μου.

 Μα η ραπτική θριάμβευσε.

  

 Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε κι έκατσε όταν μια φίλη μας πληροφόρησε πως στη διπλανή ενορία κάνουν μαθήματα κοπτικής-ραπτικής. "Να πας!", είπε ο Δημήτρης στο μικρό ραφτάκο που κρύβω μέσα μου. Κι ο ραφτάκος συμφώνησε καθώς κι εκείνου το λαχταρούσε η καρδούλα του. 

  Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησαν όλα. 

Αυτό είναι το εξώφυλλο του βιβλίου μέσα από το οποίο μου διάβαζε η γιαγιά μου σαν παιδί τον μικρό ραφτάκο κι άλλα (πραγματικά διαλεχτά) παραμύθια.

Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που τίτλος της ανάρτησης θα είναι "Οι περιπέτειες του Μικρού Ραφτάκου" θα ξέρετε πως θα είναι οι δικές μου περιπέτειες στον μεταξωτό κόσμο της ραπτικής-κοπτικής, που μόλις ξεκινάνε.

Χριτσ - χρατσ (ψαλιδιές)...