Ο αδελφός μου κι εγώ "πάμε πακέτο"

Ο αδελφός μου είναι σχεδόν 11 χρόνια μικρότερός μου. Όταν γεννήθηκε πήγαινα έκτη δημοτικού. Τότε είχα νιώσει μια απέραντη αγάπη, κομμάτι βέβαια της οποίας τον έβλεπε εν μέρει σαν παιχνίδι, αλλά συνάμα και σαν ευθύνη σημαντική.

  Θυμάμαι, μια φορά, θα ήταν δύο ή τριών χρονών, που είχαμε κοιμηθεί μαζί στο κρεββάτι της μαμάς, ο μικρός έπεσε από το κρεββάτι και έχοντας ευπάθεια στο ένα του χεράκι, του βγήκε, με αποτέλεσμα να κλαίει με λυγμούς. Τον πήραν γρήγορα για το νοσοκομείο. Εγώ έμεινα σπίτι. Οι ώρες μέχρι να επιστρέψουν ήταν νομίζω οι τραγικότερες της παιδικής μου ηλικίας. Καθώς ένιωθα ένοχη για αυτό που του συνέβη, δεν είχα σταματήσει να κλαίω, μέχρι που επέστρεψαν και ο μικρός ήταν πάλι ευδιάθετος και χαμογελαστός. 

  Περνώντας τα χρόνια και καθώς εγώ μπήκα στην εφηβεία, ένα μικρό μέρος της αγάπης μου προς αυτόν, κατέλαβε η ζήλια, αφού ως την εμφάνισή του, ήμουν το μοναδικό παιδί σε μια ολόκληρη οικογένεια και είχα όλη την προσοχή και την αγάπη κατά δική μου. Όμως, και τότε ακόμα, θυμάμαι πως απέναντι σε τρίτους δε σήκωνα κουβέντα αν κάποιος πήγαινε να πειράξει τον μικρό μου αδελφό. Έπειτα, έφυγα στην Κέρκυρα για σπουδές και όταν γύρισα ήτανε πια παλικαράκι. 

Τώρα είναι κι εκείνος φοιτητής.

Μα ακόμα και τώρα καμιά φορά δυσκολεύομαι να του δείξω αγάπη αδελφική, γιατί απλώς η αγάπη μου για εκείνον «μαμαδίστικη»!

Θέλω να είναι ο καλύτερος και σε όλα!

Νιώθω αυτή τη σχιζοφρενική ανάγκη να του δείχνω το σωστό, το καλύτερο, το αρεστό… αυτό που εγώ θεωρώ όλα τα παραπάνω. Κι εκείνο που κάνω λιγότερο, είναι να τον ακούω. Γι αυτό και ενίοτε του γίνομαι αντιπαθητική. Όμως εκείνο που δεν μειώνεται στο ελάχιστο, είναι η αγάπη εκείνη, η ίδια αγάπη που ένιωσα όταν ήρθε στο σπίτι μας μικρός μικρούτσικος ανθρωπάκος…

Όταν παντρευτήκαμε με τον Δημήτρη, στην εκκλησία με παρέδωσαν ο «μπαμπάς» και ο «αδελφός» μου.

Το μυρμηγκάκι του έχει απίστευτη αδυναμία κι αυτός το ίδιο. Τώρα που είναι μακριά μας και σπουδάζει είπαμε να του στέλνουμε μικρά δέματα αγάπης (τα μεγάλα τα στέλνει η μαμά) με εκπληξούλες και ζωγραφιές από το μυρμηγκάκι.

Αν έχετε, λοιπόν, κι εσείς μικρά αδέλφια στα ξένα, πάρτε ιδέες για «πακέτα αγάπης».

Το δικό μας περιείχε:

·        Δύο κεκάκια

·        Μια κονσέρβα ζαμπονάκι

·        Τσίχλες & καραμέλες

·        Τρία φακελάκια τσάι

·        Δύο στυλό

·        Μικρό χαρτζιλικάκι

·        Τη ζωγραφιά μας

Μας τηλεφώνησε να πει ευχαριστώ. Πήρε το περιεχόμενο κι έστειλε πίσω το κουτί για νέα γεμίσματα.

Άντε, να έρθουν οι γιορτές να ανταμώσουμε…


Υ.Γ. Οι λέξεις "μπαμπάς" και "αδελφός" είναι σε εισαγωγικά, γιατί ο μπαμπάς δεν είναι ο βιολογικός μου και ο αδελφός μου είναι ετεροθαλής. Μα ειλικρινά, τίποτε από το δύο έχει για εμένα καμία σημασία!