Μαστρο Χρήστοοοοοοο... πιάσε ένα κομμάτι τούρτα!

Εχθές με πολύ χαρά περιμέναμε τα αδέλφια και τα ξαδέλφια μας από τον μακρινό Πειραιά. Λέμε, λοιπόν, δε φτιάχνουμε κανένα γλυκάκι; (αφορμή ψάχνουμε κι εμείς) Βάλαμε στο "μάτι" μια νηστίσιμη συνταγή για κέικ σοκολάτας και μια και δυο το μυρμηγκάκι κι εγώ ξεκινήσαμε. Αφού ανακατέψαμε, προσθέσαμε, κοσκινίσαμε, ανακατέψαμε ξανά και γενικότερα κάναμε τη δέουσα προετοιμασία, το βάλαμε στο φούρνο για ψήσιμο. Όμως, αυτό το χαζούτσικο, δεν ξέρω τι έπαθε κι όταν το βγάλαμε ωραία και καλά είχε μια ρωγμή από τη μια πλευρά, ο ισθμός της Κορίνθου ένα πράγμα. Φτιάξαμε το γλάσο και το προσθέσαμε από πάνω, αλλά το ρήγμα εκεί. Έτσι είσαι; είπα από μέσα μου. Πας να με εκθέσεις; Θυμήθηκα, λοιπόν, που είχα δει από τη φίλη μας τη Φραουλίτσα την τούρτα εργοτάξιο [http://www.fraulitsasworld.blogspot.gr/2012/04/blog-post_06.html] και λέω βουρ! Ένα μπουλντοζάκι και μερικά στρογγυλά σοκολατάκια για τα χαλάσματα κι έτοιμο! 

Να, που μια μικρή ατυχία μετατράπηκε σε έκπληξη οφθαλμών για εμάς και τους καλεσμένους μας. Γιατί εδώ που τα λέμε, βρε παιδιά, γιατί να περιμένουμε μια μεγάλη γιορτή ή ένα σούπερ σημαντικό γεγονός για να φτιάξουμε όμορφα πράγματα, γλυκάκια ή στολιδάκια ή οτιδήποτε άλλο; Τους ανθρώπους μας, την οικογένειά μας πρέπει πρώτα να ευχαριστούμε, την καθημερινότητά μας να προσπαθούμε να κάνουμε ομορφότερη.

    Κι αν το τραβήξουμε ακόμα περισσότερο, όλα παίζουν το ρόλο τους. Και στα μικρά παιδιά νομίζω όλα αυτά που κάνουμε με αγάπη και φροντίδα μένουν κληρονομιά. Όταν ένα παιδί έχει συνηθίσει την ομορφιά, την τάξη μέσ το σπίτι του, τι να πω, δύσκολα θα πάει να μουτζουρώσει τον τοίχο του γείτονα, δύσκολα θα κλοτσήσει ή θα σπάσει κάτι κοινόχρηστο. Αν γίνουμε καλύτεροι ως άτομα, ίσως με τον καιρό γίνουμε και καλύτεροι ως κοινωνία. Ίσως...