Όλο το καθυστερούσα, αν και όλο είχα στο μυαλό μου τη μικρή μας παρεούλα. Ήμουν δοσμένη τόσο στα κορίτσια που... πέρασε καιρός. Τα μικρά μου ροζ μυρμηγκάκια μεγαλώνουν και τόσο μέσα από τα ωραία, όσο και μέσα από τα δύσκολα τα μωρά μου (το μικρό μου και το πιο μικρό μου) μας γεμίζουν αγάπη, γαλήνη και ευτυχία.
Η ζωή είναι πάντα ανηφόρα, είναι πάντα αγώνας προσωπικός και ομαδικός. Προσωπικός για να γινόμαστε εμείς καλύτεροι ως άνθρωποι και ομαδικός στο πλαίσιο της οικογένειάς μας, αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας που ζούμε. Συνήθως οι αγώνες, μας κρατάνε κολλημένους στη γη, κοιτάμε κάτω πολλές φορές, σκεφτικοί ή αποκαμωμένοι.
Τα παιδιά μας είναι τα "μπαλόνια" μας. Πολύχρωμα μπαλόνια γεμάτα αγάπη, χαρά και ελπίδα. Αστείρευτα! Μας αρπάζουν τα πόδια -μα κυρίως την ψυχή- από το έδαφος και μας ανεβάζουν στα ουράνια. Στα ουράνια κοντά στο Θεό, δίπλα στα σύννεφα, αγκαλιά με την ελευθερία και τα όνειρα.
Κορίτσια μου, σας ευχαριστώ για αυτό...
ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!
καλο φθινόπωρο μυρμηγκο-οικογενεια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είστε καλά!
ΔιαγραφήΣας ευχαριστούμε... :-)